Gisteravond liep ik naar de brievenbus om te zien of we nog fysieke mail hadden gekregen. Juist op dat moment liepen drie kinderen met stapels reclamefolders in hun handen over de stoep. ‘Mevrouw, is dat uw brievenbus?’, vroeg één van het trio. Ik volgde haar vinger en zei dat dat klopte. Deze wijk, hun route naar extra zakgeld, was blijkbaar nieuw voor hen. Ik pakte de in plastic verpakte folderstapel van het meisje aan, groette haar en legde de folders linea recta bij het oud papier in onze garage.
Plan de campagne
Met het oog op het beperken van de papierberg was ik al een hele tijd van plan om de ‘ja/nee-sticker’ op onze brievenbus te plakken. Van plan. Maar van plan naar uitvoering stokte het één en ander. Om te beginnen, moest ik er op uit om een sticker te bemachtigen. Ik was (ten onrechte) in de veronderstelling dat ik daarvoor bij het gemeentehuis langs moest gaan. En iedere keer als het mij schikte, was de publieksbalie gesloten. Daarnaast hadden we de pech dat onze vertrouwde brievenbus werd gestolen. Na een tijdelijke houten doe-het-zelf-bus kwam er een nagelnieuwe brievenbus. En die vond ik zo mooi, dat ik het zonde vond om er een sticker op te plakken.
Daar zat ik dan, ingeklemd tussen mijn goede voornemen, mijn moeite om een sticker te bemachtigen en de groene glimmende brievenbus die ik eigenlijk niet wilde vervuilen met een zwarte sticker.
Klikken voor een sticker
Dat veranderde allemaal toen ik vorige week een storingsmelding op de site van onze gemeente deed. Nadat ik de melding had gedaan, kwam ik via een paar extra klikken bij het virtuele loket aan waar ik met een laatste klik de gevraagde sticker -gratis en voor niets- kon laten thuisbezorgen. Ik verzoende mezelf met het idee van een beplakte brievenbus, dit balletje was immers omwille van een beter milieu bij mij gaan rollen. De sticker werd, als beloofd, een paar dagen later in onze brievenbus afgeleverd. Niets stond mij nog in de weg.
En toen was daar gisteren het meisje met haar folders. Kan ik het maken om meteen na onze kennismaking de ‘ja/nee-sticker’ resoluut op onze brievenbus te plakken? Misschien wacht ik er nog even mee.
Ach, die paar weekjes ……..
Ik hoop van ganser harte toch dat meer mensen eens een beetje moeite doen. Ik heb hem denk ik al meer dan 30 jaar op brievenbussen. Tjonge, word eens wakker mensen. haha
LikeLike
Ach, ieder doet zijn of haar best, daar ben ik van overtuigd. Maar eerlijk is eerlijk, bij mij was het uit gemakzucht dat de sticker er niet kwam. En me toch wekelijks bij de brievenbus bedenken dat het eigenlijk ook anders kon… Aan de andere kant: een loopje naar de brievenbus houdt de mens ook fris en fit, om wakker van te worden zeg maar ;-).
En zo heeft ook dit verhaal meerdere kanten, haha!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb die sticker al 30 jaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Bij mij gaan ook de meeste folder ongelezen bij het oud papier. De folders die ik wil bekijken kan ik ook online bekijken (Stocard is een ideale app hiervoor). De huis-aan-huisbladen lees ik ook niet. Ik krijg voldoende mee via Facebook en Twitter. Een goed voorbeeld doet goed volgen. Zal ik dan jouw voorbeeld ook gaan volgen? Ach… die paar weekjes 😉
LikeLike
Da’s zeker een handige app Marleen, ik heb al m’n pasjes er meteen in gezet! En ach, over voorbeeld volgen: soms doe je iets en soms laat je iets… gewoon doen wat goed voelt (mét een glimlach, zoals je schreef), dat kan ook bij het buiten zetten van het oud papier 🙂 !
LikeGeliked door 1 persoon
ik heb een nee/nee sticker. al die papieren zooi. en die sticker heb ik inderdaad gehaald bij het gemeentehuis …
LikeLike
Ik ga beginnen met de nee/ja, Karin. Wie weet schaal ik nog eens op naar de nee/nee. Ik weet nu in ieder geval hoe ik -heel gemakkelijk- aan de sticker kan komen!
LikeLike
Van die dingen ja …. Ik zou nog even wachten. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Hoe is dat bij jou, krijg jij wekelijks ook zoveel papier in de brievenbus?
LikeLike
Nee, hier op het platteland niet. Ik denk een stuk of drie of vier foldertjes van de supermarkten uit de grote stad. In mijn postbus langs de doorgaande weg. Meer niet. Wij wonen in een economisch niet relevant gebied (Het noordelijke puntje van het gewest Alentejo). Vandaar de rust, de ruimte en de zuivere lucht. Geen fabrieken, geen werkgelegenheid, wel keuterboeren en loonwerkers. Ieder nadeel heeft zijn voordeel.
LikeGeliked door 1 persoon