De ster van de show

De bloemenwinkel van onze buren is ondergedompeld in kerstsfeer. Als ieder jaar rond deze tijd organiseerden zij ook afgelopen weekend een kerstshow. De winkel, tuinkamer en de woonkamer vormden een fraai decor voor allerlei kerstversieringen en prachtige kerststukken in mooie vazen en potten.

Gek genoeg was ik van de sterrenwand het meest onder de indruk. Ik kon op dat moment niet bedenken waarom, maar het was wat het was. Muursterren. Zij bleven de rest van de dag in mijn gedachten.

Op maandag, onderweg naar mijn werk, legde ik een link tussen de glinsterende kerststerren aan de winkelmuur en de alom bekende muurbloemen. Muurbloemen zijn stil en teruggetrokken, gaan op in hun omgeving. Zijn bijna onzichtbaar. De muursterren doen juist het tegenovergestelde. Want ondanks hun bescheiden opstelling, aan de zijkant van de winkelruimte, laten zij niet na hun mooiste licht op hun omgeving af te stralen. Zij laten zien dat zij er zijn.

En dat deden ze zondag. Ze straalden hun sterrenstof door de tuinkamer en ik voelde het sprankelen.

De muurster en de muurbloem lijken een gedroomde combinatie. Ik wens iedere muurbloem zo’n fraaie muurster in het hart toe. Laat je stralen!

 

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

Advertentie

Leuk of niet leuk, da’s de vraag

Het glazen potje heb ik een tijdje geleden beplakt met woorden die mij opvielen in onze regionale krant. Het voormalig augurken-potje doet nu dienst als pennenhouder op mijn schrijftafel.

Zodra ik opkijk van mijn papier en nadenk over mijn tekst voor een dinsdagse #phot, valt dat ene kleine woord vlak onder de rand mij op: ‘leuk’.
Ik leg meteen de link met ons bezoek in de voorbije week aan een expositie in Amstelveen. In één van de museumzalen bekeek een groepje dames zichtbaar geïnteresseerd één van de schilderijen. De kunstenares stond bij het doek en beantwoordde vragen van de dames. Zij legde hen vriendelijke en geduldig uit hoe het schilderij tot stand was gekomen. Mijn metgezel en ik luisterden op de achtergrond mee en ik vond het zowel het verhaal als het schilderij indrukwekkend. Eén van de dames verzuchtte: “Ja, ja leuk”.

Wij liepen met gefronste wenkbrauwen in stilte verder naar de volgende zaal van het museum. Daar spraken wij fluisterend over hoe dat voor een kunstenaar moet zijn. Dat het werk, waaraan zij dagen, weken, misschien wel maanden heeft gewerkt, als ‘leuk’ wordt geclassificeerd. We waren het er snel over eens dat dat niet leuk is voor een kunstenaar. Je kunt het werk mooi vinden, prachtig, indrukwekkend of lelijk. Maar leuk?

Er wordt veel leuk gevonden in de wereld (“Hoe leuk is dát?!”). Bovendien valt het mij op, sinds die middag in het museum, hoe vaak ook ikzelf het woord ‘leuk’ de ruimte in slinger. En ik moet bekennen: da’s bijna niet leuk meer.

 

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

Straatkunstenaar

“Hé, wat doe je nou? Ga je niet mee?”

De bruine labrador-pup had zijn gat tussen het met zorg aangeplante gemeentelijke groen laten zakken en keek onverstoorbaar voor zich uit. Na een bescheiden ruk met de lijn draaide hij zijn kop langzaam naar ‘het vrouwtje’. Twee smekende ogen keken naar haar op. Alsof hij zeggen wilde: “Genoeg gelopen. Tot hier en niet verder”.

Ik passeerde het tweetal op het voetpad. Ach, hij heeft ook van zulke korte pootjes, dacht ik, indachtig de Roosvicee-reclame van lang gelee.

“Maar je moet nog even plassen, kom op we gaan verder”, hoorde ik haar zeggen. Tien meter verder werd mij duidelijk dat het hondje lang genoeg onderweg was geweest. Hij had tijdens de korte wandeling te vroeg, maar kunstzinnig, zijn sporen uitgezet.

Ik had niet gedacht, dat ik zou kunnen glimlachen om een urinespoor. Maar ja, de kunstenaar van dit unieke exemplaar was dan ook een schatje.

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

Zijn neus achterna

Hij staat op het plein voor de supermarkt en hij heeft goede zin. Vrolijk kwispelend ziet hij een tweevoeter naderen. Als de vrouw dichterbij komt, komen zijn voorpoten los van de grond en in het kleine hupje dat hij maakt, trekt hij zijn kop een stukje naar achter. Ik ben geen hondenfluisteraar, maar ik kan aan de lichaamstaal van het beestje zeggen, dat hij zin heeft in gezelschap. Misschien wel in een spelletje. De vrouw loopt de winkel binnen, net zoals zijn baasje zojuist deed.

Met het vastzetten van een hond aan een prullenbak is niets mis. Integendeel: hulde voor het baasje! Hulde, omdat het huisdier dankzij de knoop in de halsband honkvast zijn baasje afwacht. Bovendien kan de trouwe viervoeter gewoonweg niet mee tijdens de rondgang langs de gekoelde vleeswaren, kazen en karbonades.

Hij staat op het plein voor de supermarkt, op nog geen vier meter verwijderd van een tot de rand toe gevulde korf met ballen in allerlei kleuren…. Die kleuren doen hem niet veel, zoveel weet ik inmiddels van hondenogen, maar toch. Al dat speelgoed binnen pootbereik….

Hij staat op het plein voor de supermarkt en ik heb met hem te doen. Het is als een stapel extra pure chocoladerepen voor mij neerleggen, zodat ik kan zien hoe mooi ze zijn verpakt.

Hij staat op het plein voor de supermarkt en krijgt zijn baasje in het vizier: hij blaft van plezier, springt op en wijst met twee poten tegelijk naar de bont gevulde bak. Baasje ontwart de knoop in de halsband en samen stappen ze langs de korf.

Hij stopt op het plein voor de supermarkt en besnuffelt de korf. Zo te zien ruikt de roze het lekkerste van allemaal. Baasje haalt zijn neus ervoor op, hij vindt er geen bal aan.

 

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

Geldstuk

De stekker van het snoer van mijn strijkijzer is kapot. Eén van de pennen is afgebroken, om precies te zijn. Vorige week is een nieuw snoer bij de elektronicawinkel in ons dorp besteld en ik kan het daar vandaag ophalen.

Na de laatste regenbui van velen van de voorbije dagen (zo men zegt, zelf was ik een paar dagen te gast in een zonniger oord), wandel ik naar de winkel. Om na die korte vakantie weer (enig) inzicht in mijn uitgaven te krijgen, besluit ik op mijn weg naar de winkel geld op te nemen bij de geldautomaat. Met contant geld in mijn portemonnee lukt het mij nu eenmaal beter grip op mijn geld te houden.

Automatische piloot

Ik sta voor het apparaat en geef het mijn bankpas, toets de vier cijfers in en beantwoord de vraag welk bedrag ik wens op te nemen door drie toetsen in te drukken. De handelingen gaan automatisch en mijn gedachten dwalen af naar waar ik gisteren om deze tijd was: op één van de stranden van Ibiza, die ene, met adembenemend uitzicht op het magische rotseiland. Mijn pas neem ik terug als het apparaat zacht begint te piepen en berg het plastic kaartje op in mijn nog lege portemonnee. Het piepen gaat over in zacht geratel achter de gevel van het gebouw. Het luikje rechtsonder schuift traag omhoog en het apparaat stopt met piepen op het moment dat ik mijn geld uit de opening pak.

Blauwe maandag

Vluchtig scan ik het aantal biljetten per kleur. Bij het zien van de blauwe briefjes schakelt mijn automatische modus uit.

Ik heb een aantal jaar bij een bank gewerkt en daarbij ook vele malen de geldautomaat gevuld. Ik weet daardoor dat de bankbiljetten ‘gekopt’ en zonder ezelsoren in de automaat worden gestopt. Ze hoeven niet puntgaaf en gladgestreken te zijn, maar de beschadigde biljetten vallen normaliter buiten de selectie. Was deze keer het vullen van de blauwe biljetten misschien een ‘maandagochtendklusje’ ?

Geldzorg

Ik berg het geld behoedzaam op: met gevulde knip vervolg ik mijn weg en stap aan het eind van mijn wandeling ons huis binnen met het nieuwe strijkijzersnoer. Eerst maak ik, met een spoedreparatie van twee stukjes plakband, de gehavende twintig euro’s weer geschikt voor roulatie. Het moet immers, gladgestreken of niet, wél kunnen rollen.

 

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.