Onder constructie

‘De status van uw bestelling is bijgewerkt’, mailde de klantenservice mij vandaag. Onze slaapkamer ondergaat een upgrade en een van de kersen op de klustaart is de nieuwe raambekleding. Ik haastte mij naar het winkelwarenhuis om de nieuwe gordijnen op te halen.

Met de verduisterende doeken op de achterbank gedrapeerd, reed ik als een kind zo blij verder de stad in om een sinterklaaskadootje te ruilen. Ja, de Sint was op tijd dit jaar. Afgelopen weekend bracht hij ons een bezoek en had surprises, rijmen en lekkers voor ons mee. Ik had precies gekregen wat ik wenste, maar had mij bij het invullen van mijn verlanglijstje in de afmetingen van het fotolijstje vergist.

En zo kwam ik na lange tijd weer eens in de binnenstad. Het leuke daarvan is, dat er altijd wel iets is veranderd sinds een vorig bezoek. In het pand waar eerst de bank, mijn vroegere werkgever, was gevestigd, huist nu een casino. Ook een locatie voor het grote geld, maar dan anders.

In een ander pand werd gewerkt, een beetje hoe Pietjes dat kunnen: Ik hoorde wel iets, maar zag niemand. Het enige daglicht dat het pand binnen scheen, kwam door de rechthoekige opening in de gevel. Het deed denken aan een monster met gebrekkig gebit: wel brullen maar niet bijten. “Niet lullen maar poetsen”, dachten de bouwvakkers, en zij jekkerden er lustig op los.

Met stofwolken vormden zij rookgordijnen, die uiteindelijk weer zullen neerdalen. Met stof Mila zijn de onze gemaakt, om ons te kunnen afsluiten van de soms donkere buitenwereld. En in de ochtend het heldere zonlicht weer binnen te laten.

Sprookjesdroom

Eens komt de dag dat
ik zal schitteren in salons
waar dames in galajurken
en heren in gesteven pantalons
op gedempte toon spreken over
aardse problemen en proosten
op de goede afloop van een
slepend conflict in het Verre Oosten
Ik zal onvermoeibaar stralen
in paleizen of kastelen
waar prinsjes en prinsesjes
koninklijk verstoppertje spelen
Op een spiegelgladde houten vloer
zwieren ruisende rokken
walst wijn in kelken van kristal
tot de eregast uit de balzaal is vertrokken
Waar de glans van de juwelen
weerkaatst in mijn armaturen
en mijn betoverend schijnsel
glans geeft aan heimelijke avonturen

Niet voor alle kroonluchters
worden dromen werkelijkheid
Al is de lucht voor iedereen
een kroon past slechts de majesteit
Deze luchter-telg bleek voorbestemd
voor een slaapkamer van vier bij twee
zag zijn lichtend leven niet meer dan
studieboeken, vale jeans en een zwartwit tv
Alle hoop op beter is vervlogen
de kroon staat in de openlucht
Wordt niet langer meer bewonderd
slechts als tijdelijk trottoir-accessoire geduld

De negende

In september vallen blaad’ren
in september schijnt de zon
in september klopt de herfst
met daadkracht aan de regenton

In september spinnen webben
in september avondlicht
in september branden kaarsen
schuiven de gordijnen dicht

In september breken kleuren
in september sterft het blad
in september raast de wind
en in september wordt het nat

Eigen vakantiehuis & -tuin

Het is een drukte van belang in onze vakantietuin. Een anders-dan-andere drukte, het is er een die rust geeft. 

Vlinders, vliegen, merels, mussen (en andere vogels waarvan ik het zingen en het uiterlijk niet herken), karpers en kikkers hebben hier hun thuis. Als bezoeker houd ik me stil en kijk verwonderd naar de bezigheden van de bewoners. Beter nog dan alles wat Net1 tot en met Net88 mij samen te bieden hebben. Boeiender ook dan het vierde leesboek van deze week.

De dieren gaan hun eigen gang. Oké, de ene merel vit wat op de andere omdat ook zij juist die ene worm onder het gazon vandaan had willen pikken. Het badderen van de mussen vertedert. Om beurten landen zij in de betonnen schaal, die verscholen in het groen naast de vijver staat. Zij spetteren met hun veren in het water, nemen een vlucht naar een van de bomen die de luwe tuin omringen. De ene mus heeft de pootjes nog niet gelicht, of haar soortgenoot plonst in het badje neer.

Als ik op de vijver toe loop, springt een kikker voor mij uit en komt met een plons tussen de karpers neer. Vlinders slaan hun frêle vleugels uit, dansen van bloem naar bloem en rusten in het zonlicht dat de tuin deze morgen laat schitteren. De dieren zijn. Doen de dingen die zij doen.

Duurzaam binge-watchen

Ik kom tot rust wanneer ik hen bekijk in deze live-uitzending, vanuit een willekeurige tuin in het Hoge Noorden. Eentje zonder script, boeiend in al zijn eenvoud. Ik verheug me nu al op de afleveringen van morgen.

Dan ga ik, zittend op mijn tuinstoel opnieuw geruisloos op in het decor, drink verse koffie, luister, kijk en leer. En dan noem ik het ‘duurzaam binge-watchen’. Klinkt een stuk beter dan ‘niksnutten in de tuin’, maar met hetzelfde resultaat. Ontspan!

Vertrouwen komt met de jaren

Moeder- en verjaardagchocolaatjes bij de koffie

Ik zit alleen in de tuin heerlijk jarig te zijn. De zon schijnt en werpt schaduwen op het gras, onder de droogmolen en op de tuintafel. De leukste schaduw valt in mijn beker op de koffie neer: in de een-orige mok verschijnt een brede lach. Mijn gevoel weerspiegeld in koffie.

Ik hoor vogels luid kwetteren, een uil begint langzaam maar overtuigd te oe-hoe-en en in de verte hoor ik mannen overleggen over nieuw aan te brengen dakisolatie.

Met ingang van vandaag ben ik 47 jaar en ik heb ontzettend veel zin in mijn komende levensjaar. Als het allemaal gaat lopen zoals ik nu wens, vieren mijn man en ik in juni ons 25-jarig huwelijksfeest, maken we in de zomer een verre reis met onze kinderen en verdiep ik me het komende jaar verder in het menselijk lichaam en alle werkzaamheden die in een huisartsenpraktijk aan de orde komen. Hopelijk ben ik dan nog voor mijn volgende verjaardag gediplomeerd doktersassistente.

In dit jaar is er het nodig werk aan de winkel. Ik denk dat ik het kan, maar af en toe vliegt het me nog aan. Er is zoveel te leren! Ik vergeet daarbij dat ik er twaalf maanden de tijd voor heb, dat de dames doktersassistentes die mij in de huisartsenpraktijk begeleiden ook niet na twee stagedagen het vak al onder de knie hadden. Dat drukken zij mij trouwens meerdere malen geruststellend op mijn cor.

Overdag weet ik dat wakker liggen geen zin heeft, maar toch overkomt het me soms. Misschien wel omdat er zo veel mooie dingen op mijn pad komen, dat ik het overzicht kwijt raak. Aan de andere kant: wie zegt dat ik het overzicht zou moeten hebben? Vertrouwen, dat zou mooi zijn. Vertrouwen dat het allemaal heus wel goed komt. Laat ik dat op mijn eigen hart proberen te drukken. Het wordt er een goed jaar voor.

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.