Taal is ook een klein beetje mijn ding
Buurman is dood
de straat in rouw
verdriet om gemis
van zijn kinderen en vrouw
Vandaag tuin aan tuin
als schouder aan schouder
goede buren zijn niet ver
van jong tot oud en ouder
De wind aait vlaggen
halfweg in de mast
voor door velen gemiste
graag geziene gast
De deur gaat een klein stukje open, een hand krult zich om de deur en plakt daar een beschreven a4tje tegenaan. Strekking: blijven liggen en wacht op wat komt. Aan die opdracht is makkelijk te voldoen.
In het bovenlicht van de deur doemt een glanzend folie op. Zacht gemompel en voorzichtige voetstappen op de vloerbedekking van de overloop.
Gelijk met het opengaan van de deur klinken twee harde knallen en voordat wij goed en wel beseffen wat er gebeurt, ligt ons bed bezaaid met confetti. Door het gouden glittergordijn stappen zoon en dochter onze kamer in: ‘Goedemorgen!’. Ook de slingers voor dit feestje hoeven wij niet eens zelf op te hangen.
Gelijk met de humor, die op straat ligt, hangt de liefde hier in de lucht. Met als resultaat deze verrassende start van onze bruidsdagen. Het aftellen is begonnen.
Water kijken
op de dijk
vogels luist’ren
in de zon
Op m’n neus
de gouden stralen
Aardwarmte
vanuit de bron
Vergeelde sprieten
knisperen kriebelend
onder m’n kuiten
en m’n gat
Verkeer raast
in de verte verder
geluidloos
op hun eigen pad
Ik zit alleen in de tuin heerlijk jarig te zijn. De zon schijnt en werpt schaduwen op het gras, onder de droogmolen en op de tuintafel. De leukste schaduw valt in mijn beker op de koffie neer: in de een-orige mok verschijnt een brede lach. Mijn gevoel weerspiegeld in koffie.
Ik hoor vogels luid kwetteren, een uil begint langzaam maar overtuigd te oe-hoe-en en in de verte hoor ik mannen overleggen over nieuw aan te brengen dakisolatie.
Met ingang van vandaag ben ik 47 jaar en ik heb ontzettend veel zin in mijn komende levensjaar. Als het allemaal gaat lopen zoals ik nu wens, vieren mijn man en ik in juni ons 25-jarig huwelijksfeest, maken we in de zomer een verre reis met onze kinderen en verdiep ik me het komende jaar verder in het menselijk lichaam en alle werkzaamheden die in een huisartsenpraktijk aan de orde komen. Hopelijk ben ik dan nog voor mijn volgende verjaardag gediplomeerd doktersassistente.
In dit jaar is er het nodig werk aan de winkel. Ik denk dat ik het kan, maar af en toe vliegt het me nog aan. Er is zoveel te leren! Ik vergeet daarbij dat ik er twaalf maanden de tijd voor heb, dat de dames doktersassistentes die mij in de huisartsenpraktijk begeleiden ook niet na twee stagedagen het vak al onder de knie hadden. Dat drukken zij mij trouwens meerdere malen geruststellend op mijn cor.
Overdag weet ik dat wakker liggen geen zin heeft, maar toch overkomt het me soms. Misschien wel omdat er zo veel mooie dingen op mijn pad komen, dat ik het overzicht kwijt raak. Aan de andere kant: wie zegt dat ik het overzicht zou moeten hebben? Vertrouwen, dat zou mooi zijn. Vertrouwen dat het allemaal heus wel goed komt. Laat ik dat op mijn eigen hart proberen te drukken. Het wordt er een goed jaar voor.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
Lanterfanten fantaseren
staren voorbij de horizon
stil en zitten kan je leren
dauwdruppels glanzen op ’t gazon
Bloemen bloeien in formatie
Bijen zoemen de ouverture
uniek concert op deez’ locatie
alle lof voor Moeder Natuur
Knisperende schelpenpaden
vlinders fladderen vederlicht
merels brengen hun aubade
adembenemend vergezicht
Net als de liefde, spreken ook bloemen een universele taal. Zo bekeken is het op dit moment een gekakel van jewelste in de poldertuin in Anna Paulowna. De in de herfst geplante bloembollen staan deze dagen uitbundig te bloeien in de meest uiteenlopende kleuren: Klein Keukenhof straalt!
Afgelopen zaterdag is de tuin officieel geopend, op zondagmiddag opende de Stichting Kunst en Cultuur uit Anna Paulowna er de inmiddels traditionele gedichtenroute. Van in totaal vijfenzeventig inzendingen, heeft de jury twintig gedichten uitgekozen die langs de schelpenpaden zijn geplaatst. Met de andere negentien gelukkigen, was ik uitgenodigd om de feestelijke opening bij te wonen.
Onder rode partytenten stonden de drankjes klaar voor de dichters en belangstellenden, alle gedichten waren aan de rand van het tentdoek geknijperd, zodat iedereen op zijn gemak alle inzendingen op ooghoogte kon lezen.
Na het welkomstwoord maakten wij, met iedereen die zin had in een wandeling, een rondgang langs gekleurde tulpen-, narcissen-, en hyacintenperken en hielden stil bij ieder gedicht. De meeste inzenders droegen hun gedicht voor in de voorjaarszon. Ook ik durfde het aan met mijn gedicht: Het is niet niets. Vooral de kinderen die hun gedicht voordroegen, glommen van trots. En opa en oma glommen mee. Het was jammer dat de jonge dichters bijna niet te verstaan waren, maar dat kon hun pret niet drukken.
De bloemen bloeien nog een paar weken, de gedichten zullen de hele zomer in de poldertuin blijven staan. Dus als u naast taal vooral van bloemen houdt, kunt u beter vaart maken… Hup, de tuin in! Het is een pracht.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
Ze zetten hun fiets in het fietsenrek en lopen snel de winkel in, drie meisjes van een jaar of 11. De grootste twee gaan giechelend en zelfverzekerd tussen de automatische schuifdeuren door naar binnen. De laatste haast zich, om de andere twee bij te benen. Gulzig naar erkenning en antwoorden roep ze: “Wie vind je eigenlijk het liefst, je vader of je moeder?”
“Huh, ik kén hem niet eens!!”, zegt een van de twee resoluut en kijkt daarbij met een opgetrokken wenkbrauw naar de ander.
Ja , dat kan natuurlijk ook, denk ik en zie het kleinste meisje ook kort met haar hoofd schudden. Ze herpakt zich en zoekt vliegensvlug haar tekst. Ze heeft de woorden gevonden als ze weer op gelijke hoogte met haar twee vriendinnen loopt. Alhoewel, vriendinnen?
De rolverdeling van dit drietal is duidelijk. Ik hoop dat de aangever snel auditie gaat doen bij een ander gezelschap. Daar kan zij stukken beter uit de verf komen.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
