Taal is ook een klein beetje mijn ding
Boven dampende pannen
en goedgevulde borden
manoeuvreren
met zorg gekozen woorden
bedachtzaam uitgesproken
Hoopvol
te worden opgevangen
omarmd en beluisterd
Gulzig wachtend
op een weerwoord
Gebroken woorden jammerlijk
in eenzaamheid vervlogen
Zonder weerklank
verdampen zinnen
tegen het matglazen keukenraam
Mobiele telefoons. Ik vind het een mooie uitvinding, gebruik de mijne met regelmaat, maar heb een hekel aan ze wanneer ze voor hun beurt trillen, piepen of praten.
De handzame apparaten zijn onze samenleving binnengedrongen. Bij overmatig gebruik woekeren zij in relaties en wakkeren ergernissen aan. Bij huis-, tuin- en keukengesprekken met bijvoorbeeld een goede vriendin kan dat een beetje vervelend zijn. Je hebt koffie gezet, de koektrommel open op tafel staan en tijd om bij te praten. Als dan een van beide telefoons op tafel begint te bibberen en blijkt dat schoolgaande zoon of dochter contact zoekt, dan neem je toch op.
In zakelijke gesprekken wordt het vervelender. De tijd die is ingeruimd voor overleg zijn kostbare uren en zullen ook als zodanig moeten worden gebruikt. Wanneer vier personen zich stil moeten houden omdat de vijfde een oproep krijgt, die losstaat van hetgeen besproken wordt, kost dat vijf maal vijf minuten à € …. exclusief bijkomende irritaties. Dan praat je -of jouw werkgever- wel anders.
De overtreffende trap van deze twee voorbeelden beleefde ik vorige week. Ik had een afspraak met en bij de huisarts. Halverwege het gesprek ging de mobiele telefoon van de dokter over. Hij nam op. Vond ik vreemd. Vreemder werd het, toen ik een vrouwenstem aan de andere kant van de draadloze lijn vragen hoorde stellen over het gebruik van huishoudelijke apparatuur. Met ontzetting volgde ik het verloop van het gesprek. Ik schat dat het gesprek hooguit anderhalve minuut duurde, en in die tijd heb ik drie keer overwogen mijn tas te pakken om de spreekkamer te verlaten. Drie keer ook gedacht dat ik maar beter kon blijven zitten. Onderweg naar huis had ik al spijt dat ik niet was opgestapt.
Ik zag vanmorgen deze spreuk van Loesje en weet nu, dat ik die ochtend een voortreffelijke kop thee had kunnen zetten. Had ik het maar geweten.
Ge dicht en ik lees
Ge rookt en ik eer
Ge wenst en ik vraag
Ge knapt en ik keer
Ge raakt en ik mis
Ge laat en ik ween
Ge maakt en ik wens
Getweeën ineen
Afgelopen zaterdagmorgen meldden vriendin en ik ons bij de halte van de pendelbus vlakbij station Heiloo. We sloten aan in een lange rij van mannen en vrouwen op Lowa-schoenen, in sportieve jacks met en zonder sjaals, rugtassen met opdruk van reeds volbrachte tochten en uitgeslapen gezichten. De meeste wandelaars zijn ochtendmensen.
In ganzenpas schuifelden wij naar de bus, de vergelijking met de wachtrij voor een attractie in De Efteling werd gemaakt. En er werd (te) hard om gelachen.
De bus uit, de sporthal in om van daaruit te starten aan onze 21 kilometer en een beetje door het mooie Noord Hollandse landschap rondom Egmond. Nadeel en tegelijk ook voordeel van het wandelen met vriendin, is dat je vooral oog en oor voor elkaar hebt en je blikken niet zozeer op de omgeving richt. Al vormen de duinen, de zee en het heidegebied een mooi decor voor de goede gesprekken.
Het weer was perfect, we liepen langs de vloedlijn met de wind in de rug. Gerrit Hiemstra had vrijdagavond nog voorspeld dat er hier en daar een spatje regen zou kunnen vallen Egmond, maar de enige buien die over dreven waren lachbuien.
Lunchen bij De Zilte Zoen, waar we al pratende het pand verlieten en ons 100 meter verderop realiseerden, dat we nog niets hadden betaald voor de service. Daar was weer een bui. We gingen rechtsomkeert om onze schuld in te lossen en na deze extra meters zetten we koers naar de finish.
We kennen deze Egmondse route ondertussen goed, we hebben besloten volgend jaar de zuidroute eens te gaan lopen. Ben benieuwd of aan die route langs het strand de broer van de Schots geklede Hollander doedelzakt.
Wij pendelden opnieuw met de bus, nu in omgekeerde richting. Lieten ons gedecoreerd en wel in de heerlijkste stoelen van Heiloo e.o. zakken en deden we ons tegoed aan een dikverdiende bittergarnituur in het café aan het spoor.
Het was goed dat we onszelf op tijd uit de stoelen hesen (zo voelde dat na 21 kilometer, vraag een willekeurige wandelaar!), we hadden de trein naar huis voor geen goud willen missen.
Blij. Meer dan een paar goede wandelschoenen en alle tijd hebben wij niet nodig om dat gevoel te ervaren.
Die vakantiewoning langs de route móet wel van een wandelaar zijn!
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
Knisperende vloerbedekking
glinsterend in ochtendrood
spoorzoeken een fijn koud kunstje
stoere profielen klein en groot
Langgerekte banen verraden
kinderwagen en kleuterfiets
wirwar van gaan en komen
verdwijnend in het witte niets
De winterkoude bijt zich vast
in neus in oor in wangen
rood aangelopen vol energie
warm chocolademelkverlangen
Grenzen stellen. Duidelijk vertellen wat je wel of juist niet wilt. Het maakt het voor de ander, en uiteindelijk ook voor jezelf, allemaal een stuk makkelijker.
Naast een frisse neus, levert een korte middagwandeling mij dit inzicht op. En daarbij mededogen voor de bewoners van het huis met de defecte deurbel. Want een goede middagtuk (van jezelf of van de baby) kan je dag maken, of breken.
En dus wandel ik op kousenvoeten de straat uit. In de hoop dat het schone slaapstertje, later vanmiddag, met haar goede been uit bed kruipt.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
Vriendin vierde haar vijftigste verjaardag. Naar goed gebruik hadden wij haar twee avonden eerder, op haar ‘echte’ verjaardag, ’s nachts om 12 uur al toegezongen. Op zaterdagavond vierde ze haar feestje groots. Ik had de uitnodiging half gelezen, datum en tijd keurig genoteerd op de kalender, maar dat er in onze kleding ‘a touch of gold’ gewenst was, merkte ik pas zaterdagmiddag op. Met stille hoop op niet te al opruimerige winkeliers, toog ik naar het winkelcentrum. Goud, glinsterend, feestelijk. Dat moest het worden. Het bleken zaken die ik voor de jaarwisseling had moeten kopen.
Natuurlijk hadden de ondernemers hun zaakjes goed voor elkaar, de winkels straalden zin in het nieuwe jaar uit. Wég met oud, alle ruimte voor nieuw. Geen gouden glitterpanty voor mij.
Om zelf de slingers op te kunnen hangen, moet je ze wel hebben. De verjaardagssectie, met al haar ballonnen, confetti, kaarsjes en slingers had precies dat waarnaar ik op zoek was. A touch of gold, om deze keer niet de kamer, maar mijn hals mee op te leuken.
De touch zat goed, het feest was schitterend en Sarah? Zij straalde.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
