Wot deel 33 – Kus

Ontelbare keren. En we doen het allemaal. De één vaker dan de ander, maar: we kussen. Een goedemorgen, een van harte gefeliciteerd, een dankjewel, een goede reis, een welkom thuis, een tot de volgende keer, een tot gauw. Een welgemeende zoen onderstreept de hartelijkheid of de liefde die de kusser voelt voor de gekuste.

Kus ~ 1) Aanhaling 2) Betuiging van genegenheid 3) Betuiging van liefde 4) Bewijs van liefde 5) Blijk van genegenheid 6) Blijk van liefde 7) Dankbetuiging 8) Genegenheidsbetuiging 9) Klapzoen 10) Liefkozing 11) Pakkerd 12) Smakkerd 13) Teken van blijdschap 14) Toet 15) Uiting van genegenheid 16) Uiting van liefde 17) Vriendelijke handeling 18) Zoen

In de verte kondigen snerpende sirenes een blauw-verlicht lint rode ladderwagens aan.

Kussen vol medeleven vermengen zich met het zout van tranen. De ‘goede reis en pas goed op elkaar’-kus werd in één moment een definitief vaarwel.

 

#WOT staat voor Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Wil je mee doen? Bekijk hier wat het woord van de week is.

Voor alles een eerste keer

Bloeddonor. Ik dacht er regelmatig over na om mijzelf aan te melden, maar ik wuifde dat idee evenzo vaak weer weg. Om één of andere reden kwam het zetten van de laatste, tamelijk eenvoudige, stap er niet van.

Tot een aantal weken geleden. Na de eerste bloedafname van vorige maand, en nadat de inhoud van de afgenomen buisjes akkoord was bevonden, ben ik toegelaten als donor. Aan de eerste oproep van Sanquin, die tijdens de vakantie onze brievenbus had gevonden, wilde ik graag gehoor geven.

Vandaag was de dag van mijn allereerste donatie. Ik kwam de prikpost binnen op het moment dat een oudere, zeer vitale heer afscheid nam van de Sanquin-dames: vanwege zijn leeftijd is er een einde aan zijn vrijgevigheid gekomen. Zo is ook voor alles een laatste keer.

Ik heb het stokje van hem overgenomen, zo voelde het even. En wat zou het mooi zijn als ik het op mijn beurt, te zijner tijd, in eenzelfde conditie als die van hem mag doorgeven, bedacht ik me.

Terug naar de realiteit. Daar is enige bescheidenheid op z’n plaats. Want vooralsnog staat mijn teller op 1, tegenover een duizelingwekkend aantal donaties van de afzwaaiende heer.

Maar ach, ik ben ook nog lang geen zeventig.

 

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

 

 

De drie ‘R’-en

“Aan het einde van een onverharde weg ga je, na 700 meter, bij het kerkje linksaf. Het laatste huis is Il Poderino”, aldus de routebeschrijving naar ons Toscaanse appartement. We zijn zaterdag vanuit Pietrasanta, in het Noorden van Toscane, bij Bed & Breakfast L’Arcadia vertrokken om onze vakantie in de omgeving van Siena voort te zetten.

Het was even zoeken, maar jeetje zeg… dan heb je wel wat. Een prachtig appartement met uitzicht op het typisch Toscaanse landschap: druivenranken in strakke rijen opgesteld, duiken als groene linten de heuvel af, om even verderop weer evenzo geordend heuvel op te kruipen. Bovenop de heuvel staat een riante woning. Cipressen markeren, als statige wachters, de weg ernaar toe. Een vijgenboom en vele olijfbomen binnen handbereik.

Samen met twee vakantievierende Deense gezinnen delen we het verkoelende zwembad. De aimabele eigenaar spreekt amper Engels maar dat weerhoudt hem niet om ons, in vloeiend Italiaans en vol trots, zijn huisgemaakte wijn aan te prijzen. En terecht, want zijn ‘Rutilio chianti’ smaakt goed. Met handen en voeten komen we toch een eindje.

We hoeven niets, we doen weinig en genieten veel. De drie R-en, in een Toscaanse variant: rust, ruimte en regelmaat. En het is hier allemaal.

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

Mooi feest

Op dagen als deze is mijn gebrek aan reukvermogen een zegen. Tenminste, dat zeggen de wel-ruikenden in mijn omgeving. Het feest is gevierd, de wasmachine draait en de schoenen, die ik eens per jaar uit het rek in de garage pak, zijn weer schoon.

Gezinsuitje

Voor het eerst in de geschiedenis was voor ons vijven de Polderse kermis een gezinsuitje. Waar wij een aantal jaren geleden in de rij voor achtbanen en spookhuizen aansloten, wachtten wij dit feestweekend nu en dan geduldig voor de toog om een bestelling te kunnen plaasten. Grappig, hoe dat gaat.

Reünie

De Polderse kermis, als in veel dorpen ooit ontstaan als oogstfeest, is een feest met een hoog reüniegehalte. Bijkletsen tot je geen stem meer hebt (wat staat die muziek tegenwoordig hard 😉 ) en dansen totdat je voeten protesteren. Op weg naar huis als kers op de taart nog even langs de snackwagen voor een culinair hoogstandje. Wat goed is kan je maar beter niet veranderen.

Schoon genoeg

Het feest is gevierd, m’n kermis-stappers staan te drogen in de zon en, al ruik ik het aroma niet, ik hoor dat de koffie klaar is. En het is pas kwart voor tien.

 

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

 

 

 

Bestemming bereikt

De TomTom wijst ons geduldig de weg. Voert ons langs uitgestrekte polderwegen naar het reisdoel van vanmiddag. De hoge bomen in de berm werpen hun schaduwen over frisgroene bermen en gitzwart asfalt. Aan het ontbreken van de belijning zie ik dat het er nog maar pas ligt. Dat rolschaatste zo fijn: gladjes, zonder gehobbel als je van tegel naar tegel rolde. In onze warme auto stel ik me de koelte van de schaduw voor. Het ziet er uitnodigend uit.

Tien minuten later rijden we het dorp binnen en slaan rechtsaf een woonwijk in. De weg is niet breed maar ook niet te smal: als vanzelf past dochter de snelheid van de auto aan. Hier is over nagedacht.

Vlak voor het einde van de straat klinkt vanaf het dashboard: ‘Bestemming bereikt aan uw linkerhand’. We zijn keurig op tijd voor onze afspraak, we bellen aan en worden naar de achtertuin geleid: het blijkt een groene oase in een 30-kilometerzone. Ik ben óm de tuin geleid!

Achterin de tuin, rondom in het groen, staat een volière waarin valkparkieten in de rondte vliegen. Eéntje is er op een slap koord gaan zitten en schommelt wat heen en weer. Kanarie’s zitten een stukje lager op de tak maar laten luid van zich horen. Water stort kletterend neer in de vijver waarin koikarpers loom in de rondte zwemmen. Palmbomen, dennenbomen, bamboe en hortensia’s: ik kom ogen tekort.

Natuurlijk heeft de zon een groot aandeel in mijn plotselinge vakantiegevoel, maar ik denk dat ik mezelf hier in de winter, onder een plaid en naast een vuurkorf, ook goed kan vermaken. En Tom (van Tom) heeft gelijk gehad, al is het maar voor een uurtje: ik heb mijn ‘bestemming bereikt’.

 

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

#Wot deel 28 – Stier

Bij het zien van het woord van deze donderdag maakt mijn hart een sprongetje.

Stier ~ 1) Astrologisch teken bij mensen 2) Boerderijdier 3) Bol 4) Bul 5) Dier 6) Evenhoevig dier 7) Gepaardhoevig dier 8) Heilig dier 9) Heilig dier (boeddh.) 10) Heilig dier bij het boeddhisme 11) Herkauwer 12) Hoefdier 13) Holhoornig dier 14) Mannelijk dier 15) Mannelijk rund 16) Mannelijk zoogdier 17) Mannelijke herkauwer 18) Mannetjesdier

Dat ben ik! Geboren op 13 mei, als derde kind in een gezin van vijf.

Twijfelachtig

In de sterren staat geschreven dat de stier koppig is, maar of ik dat ook ben? Ik vind mezelf meer een twijfelaar. Als ik iets wil gaan doen, denk ik daar lang over na. De tegens lijken steevast zwaarder te wegen dan de voors. Dus voordat ik een stap zet, ben ik bij wijze van spreken alweer gaan zitten.

Durven en doen

Hoewel ik blij ben met wat ik heb, probeer ik mezelf langzaam maar zeker te overtuigen om die stappen juist wel te gaan zetten. De nieuwsgierigheid naar het onbekende lijkt het af en toe te winnen van mijn weerzin tegen veranderingen (schijnen meer stieren last van te hebben). Waar ik eerder dacht: ‘Geen tijd’, of ‘vast niets voor mij’, probeer ik nu en dan juist een niet voor de hand liggende keuze te maken. Allemaal nog op bescheiden schaal, maar ik merk dat het mij goed doet.

Buigen voor overtuigen

Koppig ben ik ook niet in discussies (denk ik …). Ondanks dat ik soms zeker weet dat ik de feiten goed op een rijtje heb, laat ik me toch nog omverblazen door een gesprekspartner die anders beweert. Ik trek niet zijn of haar argumenten in twijfel, maar trek me terug in mijn cocon en stel me voor dat ik het toch verkeerd begrepen of gehoord zal hebben.

Als een rode lap op een stier

Iedereen weet dat je een stier heel kwaad kunt maken. Wat dat betreft ben ik geen stier, ik ga liever confrontaties uit de weg. Ik hou niet van ruzies of van vechten. En al helemaal niet als de strijd ongelijk is: mens tegen dier, groot tegen klein, of een groep die het op een enkeling heeft gemunt. Daarom kan ik me vinden in de woorden van Martha. Ik vind het stierenrennen een rare en ongelijke strijd (kan je een strijd met vastgestelde uitkomst een strijd noemen, heet dat niet match-fixing?). Ik kijk met stijgende verbazing naar het journaal wanneer een horde tweevoeters door smalle Spaanse straten rent, om aan de horens en hoeven van de woeste stier te ontsnappen.

‘Wat bezielt ze?’, denk ik dan.

In de arena zwaait de toreador met zijn rode zakdoek. De stier is reeds van de wereld als hij tollend ter aarde stort.

‘Arme ziel’, denk ik .

 

#WOT staat voor Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Wil je mee doen? Bekijk hier wat het woord van de week is.

Hoe laat is het?

Op de weekmarkt in de stad wordt mij duidelijk dat in andere delen van ons land de schoolvakantie al is begonnen. Naast de Marinestedelingen, die op verschillende straathoeken een praatje met elkaar maken, zijn er opvallend veel gezinnen op de been. Ook onze oosterburen zijn goed vertegenwoordigd onder de potentiële klanten van de marktkooplieden.

Ondanks dat het aanbod niet veel verschilt van dat van vorig jaar, is het leuk om rond te kijken. Ik slenter wat op eigen tempo en neem het vakantiegevoel met gemak over. Lekker weg in eigen land, al is het maar voor een uurtje.

Na mijn rondje langs de kramen ga ik de bibliotheek binnen, lever een uitgelezen boek in en neem twee onbekende verhalen mee naar buiten. Ik ga op de leuning van de brug zitten en bedenk wat ik verder nog zal doen.

Vakantie-versnelling

De terrassen zijn niet overvol, maar zeker de helft van de beschikbare stoelen is bezet. Het is het leven in de vakantie-versnelling: dat wij over een paar weken ook kunnen terugschakelen is een heerlijk vooruitzicht. Op de markt wordt gesjokt, gekocht en gegeten.

In volle vaart

Met name dat laatste maakt ook meeuwen tot fervente, niet graag geziene, marktgangers. Kruimels van broodjes en ijshoorntjes, afgedankte gefrituurde stukjes aardappel, of restjes van de viskraam: de vogels vliegen er graag een blokje voor om. Hoog op het dak van de bibliotheek gezeten, overzien ze met hun scherpe zicht de recreërende mens. Met hun prooi op het netvlies zetten zij de vrije val in. Ik hoor ze onheilspellend krijsen.

Hoogste tijd

Onderweg naar de dichtstbijzijnde prullenbak scheert één van de meeuwen rakelings over mijn hoofd. Ik buk onnodig, zie ‘iets’ in mijn ooghoeken vallen en hoor datzelfde ‘iets’ met een flats op het water onder mij vallen. Blij met zoveel geluk, is het mij volledig duidelijk hoe laat het is: tijd om op te stappen!

 

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.