We parkeren de auto rond lunchtijd in de royale parkeergarage van het Zweedse Verkoopfiliaal. Onze magen knorren luider dan onze winkelbenen wiebelen, dus het besluit om eerst een hapje te gaan eten is snel genomen. Dat hebben meer mensen bedacht.
Lang voordat er met de bouw van deze winkel is begonnen, op het moment dat deze ruimte op de tekentafel van de inrichters lag, hadden zij dat als eerste bedacht: ik verbaas me over de hoeveelheid mensen en de rust die tegelijkertijd in restaurant heerst. Eten en plaats genoeg voor allemaal. Met onze lunch op het dienblad manoeuvreren dochter en ik naar een vrije tafel bij een van de vele ramen in het restaurant. Om ons heen zitten jonge gezinnen, studenten, eenlingen en de iets oudere gezinnen. De meegereisde opa aan de tafel naast ons neemt eerst de inhoud van het pillendoosje tot zich om daarna het mes in de vis op zijn bord te zetten. Op de kleuter, die zijn ijsje in de speelgoedkeuken heeft laten vallen, na heeft iedereen het naar zijn zin.
Dochter en ik vragen ons tussen de happen door af, wat het nut van de familycard nu eigenlijk is. Een blik op de bon leert ons dat de koffie gratis is voor ons, trotse bezitters van het rode kaartje. Daarnaast staan her en der in de winkel artikelen met een speciale prijs voor de leden van de Zweedse familie. Oh, en we krijgen jaarlijks de gids thuisbezorgd met updates over het assortiment.
Zonder twijfel zal de firma door het kaartje inzicht krijgen in ons koopgedrag, hoe vaak we op visite komen, welke producten we kopen en welk inpakpapier we daar omheen vouwen om vervolgens aan onze bloedverwanten of kennissen te cadeau te doen. En waarschijnlijk zijn ze via mijn kaartje ook te weten gekomen wat de gemiddelde klant van tussen de 40 en 50 jaar oud uitkiest als lunch. Om daar vervolgens uit te concluderen dat mijn tafelgenoot en ik zo’n tweeëntwintig en een halve minuut gebruik maken van de stoelen in het restaurant. En zo exact weten, hoeveel zitplaatsen er moeten zijn om ieder klant zich välkommen te laten voelen op Zweeds grondgebied, of dat nu in Groningen, Amsterdam of Heerlen is. Ik moet zeggen: dat is goed gelukt. Goh, zoveel informatie voor wel negentig cent. bedenk ik me bij mijn laatste slok koffie.
We ruimen de tafel af en gaan door naar het magazijn, laden de kast (en nog een paar extra items die we niet kunnen laten liggen-ook dát staat op het rode kaartje!) in en zetten koers naar huis om daar de kast in elkaar te zetten. Zelfs dat laatste gaat vandaag, na een fikamomentje, gesmeerd.
De familie kan trots op ons zijn!
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Thursday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
