Vertrouwen komt met de jaren

14 mei 201914 mei 2019 ~ Alice Huiberts ~ Plaats een reactie

Moeder- en verjaardagchocolaatjes bij de koffie

Ik zit alleen in de tuin heerlijk jarig te zijn. De zon schijnt en werpt schaduwen op het gras, onder de droogmolen en op de tuintafel. De leukste schaduw valt in mijn beker op de koffie neer: in de een-orige mok verschijnt een brede lach. Mijn gevoel weerspiegeld in koffie.

Ik hoor vogels luid kwetteren, een uil begint langzaam maar overtuigd te oe-hoe-en en in de verte hoor ik mannen overleggen over nieuw aan te brengen dakisolatie.

Met ingang van vandaag ben ik 47 jaar en ik heb ontzettend veel zin in mijn komende levensjaar. Als het allemaal gaat lopen zoals ik nu wens, vieren mijn man en ik in juni ons 25-jarig huwelijksfeest, maken we in de zomer een verre reis met onze kinderen en verdiep ik me het komende jaar verder in het menselijk lichaam en alle werkzaamheden die in een huisartsenpraktijk aan de orde komen. Hopelijk ben ik dan nog voor mijn volgende verjaardag gediplomeerd doktersassistente.

In dit jaar is er het nodig werk aan de winkel. Ik denk dat ik het kan, maar af en toe vliegt het me nog aan. Er is zoveel te leren! Ik vergeet daarbij dat ik er twaalf maanden de tijd voor heb, dat de dames doktersassistentes die mij in de huisartsenpraktijk begeleiden ook niet na twee stagedagen het vak al onder de knie hadden. Dat drukken zij mij trouwens meerdere malen geruststellend op mijn cor.

Overdag weet ik dat wakker liggen geen zin heeft, maar toch overkomt het me soms. Misschien wel omdat er zo veel mooie dingen op mijn pad komen, dat ik het overzicht kwijt raak. Aan de andere kant: wie zegt dat ik het overzicht zou moeten hebben? Vertrouwen, dat zou mooi zijn. Vertrouwen dat het allemaal heus wel goed komt. Laat ik dat op mijn eigen hart proberen te drukken. Het wordt er een goed jaar voor.

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

Advertenties

Het is niet niets

16 apr 201916 apr 2019 ~ Alice Huiberts ~ 3 reacties

Lanterfanten fantaseren
staren voorbij de horizon
stil en zitten kan je leren
dauwdruppels glanzen op ’t gazon

Bloemen bloeien in formatie
Bijen zoemen de ouverture
uniek concert op deez’ locatie
alle lof voor Moeder Natuur

Knisperende schelpenpaden
vlinders fladderen vederlicht
merels brengen hun aubade
adembenemend vergezicht

Universele taal

16 apr 201916 apr 2019 ~ Alice Huiberts ~ 1 reactie

Net als de liefde, spreken ook bloemen een universele taal. Zo bekeken is het op dit moment een gekakel van jewelste in de poldertuin in Anna Paulowna. De in de herfst geplante bloembollen staan deze dagen uitbundig te bloeien in de meest uiteenlopende kleuren: Klein Keukenhof straalt!

Afgelopen zaterdag is de tuin officieel geopend, op zondagmiddag opende de Stichting Kunst en Cultuur uit Anna Paulowna er de inmiddels traditionele gedichtenroute. Van in totaal vijfenzeventig inzendingen, heeft de jury twintig gedichten uitgekozen die langs de schelpenpaden zijn geplaatst. Met de andere negentien gelukkigen, was ik uitgenodigd om de feestelijke opening bij te wonen.

Onder rode partytenten stonden de drankjes klaar voor de dichters en belangstellenden, alle gedichten waren aan de rand van het tentdoek geknijperd, zodat iedereen op zijn gemak alle inzendingen op ooghoogte kon lezen.

Na het welkomstwoord maakten wij, met iedereen die zin had in een wandeling, een rondgang langs gekleurde tulpen-, narcissen-, en hyacintenperken en hielden stil bij ieder gedicht. De meeste inzenders droegen hun gedicht voor in de voorjaarszon. Ook ik durfde het aan met mijn gedicht: Het is niet niets. Vooral de kinderen die hun gedicht voordroegen, glommen van trots. En opa en oma glommen mee. Het was jammer dat de jonge dichters bijna niet te verstaan waren, maar dat kon hun pret niet drukken.

De bloemen bloeien nog een paar weken, de gedichten zullen de hele zomer in de poldertuin blijven staan. Dus als u naast taal vooral van bloemen houdt, kunt u beter vaart maken… Hup, de tuin in! Het is een pracht.

De aangever

2 apr 20193 apr 2019 ~ Alice Huiberts ~ 1 reactie

Ze zetten hun fiets in het fietsenrek en lopen snel de winkel in, drie meisjes van een jaar of 11. De grootste twee gaan giechelend en zelfverzekerd tussen de automatische schuifdeuren door naar binnen. De laatste haast zich, om de andere twee bij te benen. Gulzig naar erkenning en antwoorden roep ze: “Wie vind je eigenlijk het liefst, je vader of je moeder?”

“Huh, ik kén hem niet eens!!”, zegt een van de twee resoluut en kijkt daarbij met een opgetrokken wenkbrauw naar de ander.

Ja , dat kan natuurlijk ook, denk ik en zie het kleinste meisje ook kort met haar hoofd schudden. Ze herpakt zich en zoekt vliegensvlug haar tekst. Ze heeft de woorden gevonden als ze weer op gelijke hoogte met haar twee vriendinnen loopt. Alhoewel, vriendinnen?

De rolverdeling van dit drietal is duidelijk. Ik hoop dat de aangever snel auditie gaat doen bij een ander gezelschap. Daar kan zij stukken beter uit de verf komen.

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

Kabbel en babbel

12 mrt 201912 mrt 2019 ~ Alice Huiberts ~ 1 reactie

Ik schraap het laatste beetje uit het schaaltje en tegelijkertijd borrelt de vraag omhoog: waar komt dit herkenbare patroon toch vandaan? Helemaal niet gek dat de fabrikant het op het emmertje heeft laten drukken, het Griekse van de yoghurt komt goed naar voren. Maar wie heeft het patroon bedacht?

Een korte zoektocht op internet, vandaag precies dertig(!) jaar geleden bedacht door Sir Tim Berners-Lee, levert het antwoord op:

Het motief wordt van oudsher veel gebruikt in oosterse en klassieke culturen. Veel gebouwen, keramiek en schilderijen zijn met de markante lijnen versierd. Zo ook de yoghurt-emmers anno nu. Tot zover niets nieuws.

Maar dan: het patroon dankt zijn naam aan een kronkelige rivier in het westen van Turkije: De meander. Op zijn beurt heeft die rivier zijn naam weer gegeven aan vele omega-vormige bochten in andere rivieren. Vandaar dat rivieren meanderen. Zoals ook gesprekken dat kunnen. Aha!

Aan de keukentafel gaan we van regen naar dromen, van een vlotte terugreis naar verzekeringspapieren en van overvolle treinen naar ideeën voor een andere coupe.

Het begin en het einde van de maaltijd zijn redelijk voorspelbaar. Wat er tussen ‘eet smakelijk’ en ‘koffietje toe?’ ter tafel komt, gelukkig niet. Meanderend dineren, met een schaaltje Griekse yoghurt als eindpunt. Als ik het zeggen mag, kunnen er niet te veel bochten zijn. Morgen varen we verder.

Zweefgetouw

26 feb 20195 mrt 2019 ~ Alice Huiberts ~ Plaats een reactie

Ogenschijnlijk op zijn gemak, voert hij zijn dagelijks werk uit. In mijn ogen is het een kunststukje van én op hoog niveau. De man, hier in de haven van Den Helder, doet me denken aan de reuzen die zich afgelopen zomer door Leeuwarden bewogen. Preciezer nog, aan de vele vrijwilligers die in, op en aan de reuzen hingen om ze het ene ben voor het andere te kunnen laten zetten.

En al zijn de weersomstandigheden van beide dagen gelijk, de hoeveelheid toeschouwers zijn dat bij lange na niet. In de Friese hoofdstad konden wij over de hoofden lopen, vandaag ben ik de enige zichtbare toeschouwer.

Terwijl de man zijn huzarenstukje opvoert, rijdt en wandelt men voort langs de Helderse binnenhaven. Er is werk aan de winkel, ook met beide benen op de grond.

Zo’n dag

24 feb 201925 feb 2019 ~ Alice Huiberts ~ 3 reacties

Vaders met vliegers en moeders met schepjes. Gelaarsde kinderen met zonder jas stampen in de branding, die er vandaag kalm en tevreden bij ligt. Ook de zee heeft recht op een vakantiedag.

Het water kabbelt net zo gemoedelijk als de wandelaars over het zand kuieren. Honden proberen hun sportieve baasjes voor te blijven, al is iedere andere soortgenoot een aangename onderbreking van de tempo-loop. Er wordt gestoeid, geroepen, iets harder geroepen en na oorverdovend gefluit gaat uiteindelijk iedere viervoeter zijn weg. Ondertussen strooit de zon duizenden diamanten over het lichtgolvende zeewater uit.

We klimmen de trap van de strandtent omhoog, gaan op het terras in de zon en uit de wind zitten. Er zit zand in mijn schoenen en warmte kriebelt op mijn neus.

“Wilt u iets drinken?”

Deze dag staat bol van goede ideeën.