De wereld draait door

Een groep meeuwen vliegt luidruchtig over. Het geluid voert me naar de kust, naar het strand en de zee.

Aan de andere kant van de heg worden aan de lopende band taartjes voor opa en oma gebakken. In een aangrenzende tuin onderbreekt buurman zijn tuinklussen om een klein parcours voor zijn voetballende zoontjes uit te zetten. De uitleg van de ideale route duurt de jongste van de twee te lang. Met de bal aan zijn voeten trekt hij zijn eigen plan. Grote broer en vader denken er hoorbaar het hunne van.

Verderop roept een uil boven het gekwetter van kleinere vogelsoorten uit. Languit liggend op een comfortabele tuinstoel, is het bos voor mij op gehoorafstand.

Een autoportier klikt open en wordt kort daarna dichtgeslagen. Alle deuren vallen met één druk op de knop in hun sloten. Kinderstemmen zweven over de stoep. Fietsers groeten elkaar in het voorbijgaan. Er is post.

Kleine pauze doet wonderen

Ondanks dat ik me niet beweeg, gaat alles door. De wereld draait zijn rondjes. De vogels zingen hun lied en de buurtkinderen bakken zandtaartjes. Zo gaat dat een kwartiertje, oké, klein half uurtje.

Ik open mijn ogen en draai, doorgewarmd en tegelijkertijd opgefrist, graag weer mee.

 

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Thursday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

 

Advertentie

Schaduwselfie

Nee, aan de zon ligt het niet. Op Blauwe Maandag vormt zij de absolute ster op het hemelsblauwe luchttoneel in onze regio. Ze straalt. Ze verblindt. Ze verwarmt. Ik geniet volop van dit winterweer, al voelt de venijnige vrieskou aan mijn handschoen-loze handen niet prettig. Het zonlicht maakt veel goed, bovendien duurt de fietstocht van mijn werk naar huis maar twintig minuten. Ik fiets zonder me te haasten; geniet optimaal van de zon en krijg bovendien een extra dosis(je) vitamine D. Voor noppes.

Kodak-momentje

Mijn lange schaduw fietst op het eerste stuk een eind voor mij uit. Ik duw mijn grijze ik rustig voort. In een flauwe bocht naar links lijk ik haar in te halen, maar verder dan langszij kom ik niet. De rest van deze weg rijden we zusterlijk samen op. Aan mijn rechterkant zie ik mezelf gaan: een zwevende fietser (of noem je dat een luchtfietser?) boven het slootje.

“Een Kodak-momentje”, zou een kennis van mij zeggen. Niet zo behendig in het maken van een selfie, durf ik me aan een schaduwvariant wel te wagen.

Thuisgekomen zie ik, dat op de vierde van de zeven afbeeldingen (leve de digitale camera) mijn donkere kant het beste tot zijn recht komt.

 

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.

Goedemorgen

Zie de zon

ontwaakt
Klimt
aan de horizon
waar de wind
lui ligt te wezen
De wolk bewondert
haar spiegelbeeld
en straalt!

Zon, zee en samen zingen

“Kom nou, Esther!”
Ze stoof de keukendeur uit en fatsoeneerde in de loop haar zomerjurkje.
“Op het strand is geen wc, hè?” Esther onderstreepte haar uitspraak met opgetrokken neus
en liet zich, met vernietigende blik op Joost en mij gericht, zuchtend op de overvolle achterbank
van de Opel Record vallen. Ze voelde de frisbee en het plastic schepje eerder dan ze ze had gezien.
“Aaahh, ik blijf thuis!!”
“Kom op Esther, het wordt vast leuk. Straks liggen we heerlijk in de zon, met chips,
limonade en een boterham uit de koelbox.”
“Als er al geen zand tussen komt!”
“En lekker pootjebaden in zee”, probeerde mama monter.

Joost en ik zongen we zijn er bijna. Esther ontdooide en blèrde luidkeels mee.

Languit

Op het groene kroos

vlijt hij

zich neer

de boom baadt

heerlijk zon

meneer