Afgelopen zaterdagmorgen meldden vriendin en ik ons bij de halte van de pendelbus vlakbij station Heiloo. We sloten aan in een lange rij van mannen en vrouwen op Lowa-schoenen, in sportieve jacks met en zonder sjaals, rugtassen met opdruk van reeds volbrachte tochten en uitgeslapen gezichten. De meeste wandelaars zijn ochtendmensen.
In ganzenpas schuifelden wij naar de bus, de vergelijking met de wachtrij voor een attractie in De Efteling werd gemaakt. En er werd (te) hard om gelachen.
De bus uit, de sporthal in om van daaruit te starten aan onze 21 kilometer en een beetje door het mooie Noord Hollandse landschap rondom Egmond. Nadeel en tegelijk ook voordeel van het wandelen met vriendin, is dat je vooral oog en oor voor elkaar hebt en je blikken niet zozeer op de omgeving richt. Al vormen de duinen, de zee en het heidegebied een mooi decor voor de goede gesprekken.
Het weer was perfect, we liepen langs de vloedlijn met de wind in de rug. Gerrit Hiemstra had vrijdagavond nog voorspeld dat er hier en daar een spatje regen zou kunnen vallen Egmond, maar de enige buien die over dreven waren lachbuien.
Lunchen bij De Zilte Zoen, waar we al pratende het pand verlieten en ons 100 meter verderop realiseerden, dat we nog niets hadden betaald voor de service. Daar was weer een bui. We gingen rechtsomkeert om onze schuld in te lossen en na deze extra meters zetten we koers naar de finish.
We kennen deze Egmondse route ondertussen goed, we hebben besloten volgend jaar de zuidroute eens te gaan lopen. Ben benieuwd of aan die route langs het strand de broer van de Schots geklede Hollander doedelzakt.
Wij pendelden opnieuw met de bus, nu in omgekeerde richting. Lieten ons gedecoreerd en wel in de heerlijkste stoelen van Heiloo e.o. zakken en deden we ons tegoed aan een dikverdiende bittergarnituur in het café aan het spoor.
Het was goed dat we onszelf op tijd uit de stoelen hesen (zo voelde dat na 21 kilometer, vraag een willekeurige wandelaar!), we hadden de trein naar huis voor geen goud willen missen.
Blij. Meer dan een paar goede wandelschoenen en alle tijd hebben wij niet nodig om dat gevoel te ervaren.
Die vakantiewoning langs de route móet wel van een wandelaar zijn!
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
Onderweg in de auto hoorde ik de nieuwslezer zeggen dat wandelaars een bedreiging vormen voor de beschermde vogels in het natuurgebied ‘de Drentsche Aa’. Zij laten en masse de nieuw aangelegde paden links liggen en wandelen nog steeds via de oude route, die nu dwars door het gebied loopt waar de natuur zich juist moet ontwikkelen. Vooral loslopende honden lijken de boosdoeners te zijn. Uiteindelijk dan toch de mens, want het baasje of het vrouwtje behoort de trouwe viervoeter aan het lijntje te houden om te voorkomen dat hij de kortste route kiest.
Alice's Wonderland 