Hier ben je
uniek
In het oog van de storm
Alle pijlen op jou gericht
geschoten
Dichte mist ontneemt
het zicht
de stilte raast
het onbekende jaagt
Rust is ver, rumoer
alom
Hier ben je
Wanhopig zoekend
naar steun en klaarte
Een gids die jou leidt naar
helderheid
Een warme knuffel biedt
troost, een vlucht
naar vroeger in het nu
Zoete herinneringen
Een houvast
in bange dagen
Buurman is dood
de straat in rouw
verdriet om gemis
van zijn kinderen en vrouw
Vandaag tuin aan tuin
als schouder aan schouder
goede buren zijn niet ver
van jong tot oud en ouder
De wind aait vlaggen
halfweg in de mast
voor door velen gemiste
graag geziene gast
En vanmorgen zag ik haar weer: Ik zocht iets in een kistje op mijn nachtkastje en daar lag ze. Ik pakte haar op en als vanzelf kromden mijn vingers zich om het kleine hoopje klei. Mijn gesloten vuist, een liefdevol omhulsel.
Gedachten dwaalden door mijn herinneringen.
Mijn lieve tante. Een slimme meid die op haar toekomst was voorbereid. Had de H.B.S. doorlopen en werkte als laborante op de afdeling van het streekziekenhuis waar E.C.G.’s werden gemaakt. Die het Duits en het Nederlands prachtig door elkaar wist te husselen en te kneden tot een komisch geheel. Haar gegrinnik, dat ik nu nog herken bij een jongere tante.
Mijn tante hield van mooi en netjes. Haar piano, haar witte huis in de bossen. De rood met wit geruite keukengordijntjes. Haar mooi gesneden houten sigarettenkistje op de salontafel. De Lux-zeepjes in de slaapkamer. Jammerlijk bleef ze vrouw-, zus- en tante-van. Dat geen kind haar ooit mama mocht noemen, was een onmetelijk groot verdriet.
Het nonnetje staat nu naast het kistje, onder de schemerlamp. Tussen andere hebbedingen en snuisterijen die in een letterbak niet zouden misstaan. Al ze kon, zou mijn tante de verzameling op m’n nachtkastje bekijken en grinniken: ‘Wel ein bischen slordig.’
Precies goed dus.
De stress had haar lichaam in zijn greep. Alle spieren en pezen stonden op knappen. Om van haar hersenen maar niet te spreken. Een snelkookpan, dat was ze geworden. Als iemand, met een lief gebaar of aardig woord, de deksel maar een kléin stukje zou optillen, stond Lenneke niet in voor de gevolgen. Bang voor de dijkdoorbraak en de daaropvolgende stortvloed van ellende, hield zij zich groot.
Angst, razernij en verdriet vochten om de beste plaats in haar brein. Aan boord van haar persoonlijke machinekamer terroriseerden zij haar functioneren. Ze had alles geprobeerd om hen te overmeesteren, maar moest erkennen dat ze niet bij machte was deze bom op eigen kracht te ontmantelen. Ze zocht hulp.
Hij omarmde haar verdriet.
Heftig herinnerend
In één klap alles anders
Volle kamer luide stemmen
Veel plezier tot later
dat eerder werd dan lief
Toen uitgelaten feestgedruis
dof dreunend werd verslagen
R u i s
Volle kamer fluisterstemmen
Lege handen zwaar gemoed
Hartenzeer
Zij zijn niet meer
Alice's Wonderland 