Mensen met petten
mensen met tassen
Vaders en moeders
op kinderen passen
Trolleys die rollen
kopers die dollen
Man van de wereld
laat niet met zich sollen
Jongens met ijsjes
scrollende meisjes
Huilende babies
met snerpende krijsjes
Oudjes die gapen
pubers die slapen
kwajongensstreken
van kleine snotapen
Langgerekt wachten
roltrapgedachten
De afstap is eerder
dan je zou verwachten
Vluchtnummer kennen
last-minute rennen
Zwevend langs gate vier
de wereld verkennen
Het is een drukte van belang in onze vakantietuin. Een anders-dan-andere drukte, het is er een die rust geeft.
Vlinders, vliegen, merels, mussen (en andere vogels waarvan ik het zingen en het uiterlijk niet herken), karpers en kikkers hebben hier hun thuis. Als bezoeker houd ik me stil en kijk verwonderd naar de bezigheden van de bewoners. Beter nog dan alles wat Net1 tot en met Net88 mij samen te bieden hebben. Boeiender ook dan het vierde leesboek van deze week.
De dieren gaan hun eigen gang. Oké, de ene merel vit wat op de andere omdat ook zij juist die ene worm onder het gazon vandaan had willen pikken. Het badderen van de mussen vertedert. Om beurten landen zij in de betonnen schaal, die verscholen in het groen naast de vijver staat. Zij spetteren met hun veren in het water, nemen een vlucht naar een van de bomen die de luwe tuin omringen. De ene mus heeft de pootjes nog niet gelicht, of haar soortgenoot plonst in het badje neer.
Als ik op de vijver toe loop, springt een kikker voor mij uit en komt met een plons tussen de karpers neer. Vlinders slaan hun frêle vleugels uit, dansen van bloem naar bloem en rusten in het zonlicht dat de tuin deze morgen laat schitteren. De dieren zijn. Doen de dingen die zij doen.
Ik kom tot rust wanneer ik hen bekijk in deze live-uitzending, vanuit een willekeurige tuin in het Hoge Noorden. Eentje zonder script, boeiend in al zijn eenvoud. Ik verheug me nu al op de afleveringen van morgen.
Dan ga ik, zittend op mijn tuinstoel opnieuw geruisloos op in het decor, drink verse koffie, luister, kijk en leer. En dan noem ik het ‘duurzaam binge-watchen’. Klinkt een stuk beter dan ‘niksnutten in de tuin’, maar met hetzelfde resultaat. Ontspan!
De dag van de klederdrachten zit er bijna op. Op de markt wandelen mensen in zomerse jurkjes, in afgeritste korte broeken, in verwassen polo’s en gesteven overhemden. Vakantiegangers delen de zomerse straten met zakenlieden die nog volop in bedrijf zijn.
Een enkele verkoper begin zijn boeltje in te pakken, het lijkt ze mooi geweest voor deze marktdag. Een stukje verderop prijzen marktkoopmannen en -vrouwen hun koopwaar nog onverminderd opgewekt aan.
Tussen de ‘mensen van nu’ slenteren groepjes dames en heren voor de kramen langs, die uit een tijdmachine lijken te zijn gestapt.
Net als het kwartet in het zwart, rood en wit. Ook van dit viertal vraag ik me af, waar vandaan ze zijn gekomen en waarheen ze straks weer zullen gaan. Wat de rang of stand van de originele dragers van de kleding zal zijn geweest. Want ook vroeger was het zonder twijfel een zaak van zien en gezien worden.
Folklore is hun bindende factor. Op hun vrije dag laten ze mij mijmeren over vervlogen tijden. Zonder dat er een tijdmachine aan te pas komt.
We zijn een paar dagen in Kopenhagen. De mooie, en deze dagen zonovergoten, Deense hoofdstad. Reizen in een land waar je moet blijven rekenen bij alles wat je uitgeeft, geeft mij de ultieme buitenland-ervaring. Ik heb nu en dan het gevoel dat ik reallife Monopoly speel. Gelukkig is dochter een stuk koersvaster dan ik, en weten we vóór we iets aanschaffen ongeveer wat we gaan uitgeven.
Van Deense Kronen naar Euro’s en ik ga soms verder tot aan de gulden. Maar dat voelt als vals spelen…
Tijdens één van de wandelingen stappen we de Vor frelsers Kirke binnen om de toren van het barokke bouwwerk te beklimmen. Het eerste stuk, via steeds smaller wordende steile trappen, leggen we binnen in de kerktoren af. De laatste meters lopen we in ganzenpas langs de buitenkant.
Het bezorgt ons een duizelingwekkend uitzicht over de stad. Uiteindelijk valt ons oog op het café aan de voet van de kerk. Tijd om voetje voor voetje af te dalen en daar te genieten van een heerlijke lunch (wat eten de Denen lekker!) en een sanitaire stop.
In het kleinste kamertje krijg ik antwoord op de vraag wat te doen met het muntgeld dat we nèt niet weten uit te geven voor ons vertrek naar Schiphol: bij gebrek aan de juiste schroeven, heeft de uitbater van het café zijn Kronen als bevestigingsmiddel ingezet om de brocante spiegel waterpas aan de wand te monteren. Een mooie tweede functie van het gat in de deense muntjes!
Het heeft hem een ritje naar de bouwmarkt bespaard en zo werd het ruilmiddel een houvast.
“Aan het einde van een onverharde weg ga je, na 700 meter, bij het kerkje linksaf. Het laatste huis is Il Poderino”, aldus de routebeschrijving naar ons Toscaanse appartement. We zijn zaterdag vanuit Pietrasanta, in het Noorden van Toscane, bij Bed & Breakfast L’Arcadia vertrokken om onze vakantie in de omgeving van Siena voort te zetten.
Het was even zoeken, maar jeetje zeg… dan heb je wel wat. Een prachtig appartement met uitzicht op het typisch Toscaanse landschap: druivenranken in strakke rijen opgesteld, duiken als groene linten de heuvel af, om even verderop weer evenzo geordend heuvel op te kruipen. Bovenop de heuvel staat een riante woning. Cipressen markeren, als statige wachters, de weg ernaar toe. Een vijgenboom en vele olijfbomen binnen handbereik.
Samen met twee vakantievierende Deense gezinnen delen we het verkoelende zwembad. De aimabele eigenaar spreekt amper Engels maar dat weerhoudt hem niet om ons, in vloeiend Italiaans en vol trots, zijn huisgemaakte wijn aan te prijzen. En terecht, want zijn ‘Rutilio chianti’ smaakt goed. Met handen en voeten komen we toch een eindje.
We hoeven niets, we doen weinig en genieten veel. De drie R-en, in een Toscaanse variant: rust, ruimte en regelmaat. En het is hier allemaal.
Alice's Wonderland 