Kan ik mijn creativiteit vergroten met een Doe-het-zelf boek? Die vraag stelde ik mezelf toen ik een artikel las over Julia Camerons ‘The Artist’s Way’. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik kocht het boek.
Nieuwsgierig
Ik ben er aan het begin van dit jaar in begonnen. In een programma van twaalf weken ga je spitten in je gedachten, herinneringen en gevoelens om die dingen te
ontdekken waar je veel plezier aan beleeft. Je gaat met oefeningen en opdrachten aan de slag om het ‘ideale pad’ te vinden. Klinkt zweverig, valt in de praktijk reuze mee. Ik was vooral nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar waar het me brengen zou. Benieuwd of het volgen van de cursus mij op één of andere manier zou verrijken. Of ik me als schrijfster zou ontwikkelen. En natuurlijk deed ik dat. Niet alleen als schrijfster trouwens.
Vaste (‘niet-onderhandelbare’) onderdelen van The Artist’s Way zijn de ochtendpagina’s en het kunstenaarsafspraakje.
Verschrikkelijke afspraakjes
Het ‘afspraakje’ en ik waren niet meteen dikke vrienden: Een middag van de week een paar uur met mezelf (en alleen met mezelf) afspreken om iets te gaan doen. Dat ‘iets’ kan van alles zijn, als je het maar in je up doet. In het begin -en later ook nog- vond ik het verschrikkelijk. Op maandagavond dacht ik wanhopig: ‘Wat moet ik morgen met mij gaan doen?! Ik heb nog was en boodschappen die gedaan moeten worden!’ Opstandig werd ik ervan. Gaandeweg kreeg het uitje een vaste plaats in mijn weekritme. En toen begon ik het leuk te vinden.
Mijn museumjaarkaart en ik
Met mijn nagelnieuwe museumjaarkaart heb ik het afgelopen jaar meer musea bezocht dan in de tien jaren daarvoor bij elkaar opgeteld. Ik vond het verrassend leuk. Vooral wanneer andere bezoekers interessanter waren om naar te kijken (en een bron van inspiratie werden) dan de kunst aan de muur.
Ik stelde me van die afspraakjes weinig voor, maar het heeft me veel gebracht: Allereerst moest ik op eigen houtje op de plaats van bestemming zien te komen. Dat was, voor een geografisch beperkt mens als ik, een opdracht op zich. Ik verraste mezelf daarbij: Ik doe er misschien iets langer over, maar met wat geduld en de hulp van Google Maps kom ik overal waar ik wezen wil. De tijdsdruk van te laat komen is er niet; de enige waarmee ik heb afgesproken ben ik immers zelf.
De vijver vullen
Daarnaast blijkt dat ik de momenten en belevenissen in die uren beter onthoud dan wanneer ik deel uitmaak van een groep. Precies daarmee bereikte ik het doel van het afspraakje: de vijver met beelden vullen. Als een inspiratievoorraadje om uit te putten wanneer je weer gaat schrijven.
Met de ochtendpagina’s had ik minder moeite: Je zet een half uur eerder dan gewoonlijk de wekker en gaat schrijven. Meteen na het ontwaken drie bladzijden vol schrijven. Niet nadenken, de pen laten dansen over het papier. En weet je niets? Dan schrijf je ‘ik weet niets’ en nog een keer en nog een keer. Eerlijk gezegd was ik na die drie maanden blij dat ik ’s ochtends weer kon uitslapen tot kwart over zes….
Durven en doen
Op het pad van The Artist’s Way kwam ik mezelf ongewild tegen, op positieve en negatieve manieren. The Artist’s Way leerde mij op andere manieren naar mezelf en de dingen om me heen te kijken. En ik leerde dat ik wel degelijk invloed heb op het leven dat ik leid, simpelweg door dingen te doen. Niet per se op ‘The Artist’s Way’, maar in ieder geval op ‘My way’.
Want, zoals Julia zegt: ‘Het universum doet de rest.’
Alice's Wonderland 