De stad maakt zich op voor de komst van de koning en de koningin. Uit de kluiten gewassen betonnen legoblokken liggen klaar om later deze week de route van Willem-Alexander en Máxima af te bakenen. Verkeersborden springen als tijdelijke paddenstoelen uit de grond en foto’s van de bezoeken van vroegere vorstinnen aan de stad, worden in uitbundig versierde, oranje gekleurde, etalages tentoongesteld.
Veiligheid boven alles
De klok van de Martinitoren wijst mij op koffietijd en ik stap het knusse café onder de blikvanger van de stad binnen. Als de serveerster mij mijn koffie komt brengen, vraag ik haar naar de oranjegekte in de stad. “Dat valt wel mee hoor”, glimlacht ze. “Het is wel zo, dat wij vrijdag pas om 12 uur mogen openen. Da’s wel jammer, natuurlijk”. Tsja, er gaat aanstaande vrijdag niets boven veiligheid in Groningen. En dat is goed te begrijpen.
Ik zoek een zonovergoten luwe plek in de stad en vind mijn A-locatie in het raamkozijn van een gebouw aan de Munnikeholm. De straat die de A-Kerkhof verbindt met het Gedempte Zuiderdiep. Van de oranje-drukte is hier nog niets te merken.
Krakende wagens
Een pendelbus rijdt er met grote regelmaat. Fietsers spoeden zich van studentenhuis naar collegezaal, van kinderdagverblijf naar kantoortuin. De hoeveelheid geluid dat een fiets voortbrengt, lijkt omgekeerd evenredig met de leeftijd van de bestuurder. Op de plaats waar bij de jonge ouder een kinderzitje gedegen aan het stuur is gemonteerd, bungelt bij de student een ijzeren hangslot in het ritme van zijn trapfrequentie heen en weer. Een ketting schuurt langs het interieur van een open kettingkast. Ik vermoed dat de fietsers hun kelen met grotere regelmaat smeren.
Een tandje lager
Naast het snelverkeer op het asfalt, verloopt het vervoer op het trottoir in een lagere versnelling. Ik zie de man met zijn vriendinnetje-van-toen wandelen. De branie is verdwenen, de liefde is overduidelijk gebleven. Hand in hand schuifelen zij over de grijze tegels.
De ochtendzon lokt aan de overzijde van de straat. Met haar hand in de zijne maakt hij aanstalten de straat over te steken. Een fietsende student stuurt behoedzaam om het echtpaar heen. Voor de stoeprand houdt de man stil en heft zijn rechter- en daarmee haar linkerhand. Pas nadat hij, ooit haar prins op het witte paard, er zeker van is dat zij met beide benen op de stoep staat, volgt hij haar, al jarenlang zíjn koningin.
Even gaat er niets boven glinsterende grijze haren in het zonlicht van Groningen.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Thursday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
Alice's Wonderland 