‘Voor mij geen kaartenschrijverij dit jaar’, maakte ik mezelf vorige week wijs.
Het is ieder jaar weer een dingetje: wel of geen kerstkaarten schrijven? Ondanks dat ik een zwak heb voor ‘Tante Pos’ was ik dit jaar stellig: ‘Ik doe het niet meer.’
Ra, ra, van wie ?
Totdat ik vorige week de eerste kerstkaart uit onze brievenbus viste. Blij verrast liep ik met de envelop bovenop de stapel folders naar onze achterdeur en bekeek het handgeschreven adres. Ik vind het namelijk een sport om de afzender aan het handschrift te herkennen; pas als ik denk te weten van wie de kaart komt maak ik de envelop open. (De korte euforie na een goed gewaagde gok blíjft leuk.)
Bevend meelevend
Die eerste kaarten komen vaak van oudere ooms en tantes. Ik zie aan de letters op één van de kaarten dat de hand meer bibbert dan vorig jaar…. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hun kerstgroet onbeantwoord te laten. De volgende dag loop ik daarom de boekhandel binnen om een pakketje kerstkaarten te kopen. Weer thuis installeer ik mezelf aan de keukentafel en met Serious Request op de achtergrond begin ik te schrijven.
Wie schrijft, die blijft
En ach, hoeveel werk is het nu helemaal? Ik weet niet van wie de zin “Aandacht maakt alles mooier” is, maar ik denk dat het waar is. Een whatsapp of Facebookgroet kan niet tippen aan een handgeschreven kaart. Ja, je moet er even voor gaan zitten. Dat wel.
Kerstgevoel
Het geklepper van de brievenbus. De vlaag winterkou die de gang binnendringt wanneer de verkleumde postbode een warme kerstgroet op de kokosmat laat vallen. Het zijn allemaal kleine lichtpuntjes die deze donkere dagen kleur geven. En dát hoef ik niemand, ook mezelf niet, wijs te maken.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
Alice's Wonderland 