Geheugen van formaat

Ik ben vergeten hoe het voelde wanneer ik na een dagje familiebezoek
in diepe slaap van de achterbank van de auto werd getild.
Als een marmotje in mijn eigen koude bed werd gelegd.

Mijn broer en zus waren een grote steun voor mij.

Hoe hard de stem van zwemjuf klonk,
ook wanneer ik anderhalve meter onder water zwom.
En ik er dan op kon rekenen dat zij mij met de grote zilvergrijze
haak onder mijn buik naar het wateroppervlak zou halen.

Wie A zegt, moet B zeggen. C liet ik voor wat het was.

Ik ben vergeten dat mijn buurmeisje en ik kappertje speelden.
Zíj deed ´zogenaamd´ en ik knipte haar pony ‘voor het echie’. Scheef bovendien.
Haar tante Kapster maakte er een rechte- heel korte- pony van.

Toen moesten we bollenpellen.

Ik ben vergeten hoe vaak ik door hoeveel muskieten ben gestoken
tijdens onze Canadese vakantie.
Hoezeer dat jeukte en de grote capsules die ik, ‘de verse Hollander’,
daar tegen moest innemen.

Een verademing om bij het meer te bivakkeren.

Hoe ik op de sloot voor ons huis schaatste,
op handen en knieën de weg overstak om mijn oranje Friese doorloper-veters
door mijn moeder, met de volle theepot van gelijke kleur, te laten ontdooien.
Eenmaal binnen, tintelden wangen en tenen en begon mijn maillot te kriebelen.

Vroeger lag er altijd ijs in de winter.

Ik ben vergeten hoe het voelde om iedere dag met hoofdpijn op te staan.
Hoe blij verrast ik was dat het op zekere dag ineens verdwenen was,
weet ik nog als de dag van gisteren.

Kopzorgen kwamen later weer.

Ik heb zo diep nagedacht over wat ik zoal vergeten ben,
dat blijkt dat ik nog verrassend veel onthouden heb.

Nuttig?

Ik kan gerust zonder de wetenschap, dat de Zangeres Zonder Naam
Mary Servaes heette en vrouwen vaker dan mannen met hun ogen knipperen.
Het staat allemaal wel op mijn harde schijf…

Wordt misschien tijd om eens te formatteren.

 

 

Advertentie

#Wot deel 21 – BBQ

Onze barbecue staat in juni alweer drieëntwintig jaar afwisselend bij ons in de tuin en in de garage. Tijdens de opmars van de gas-barbecues is hij even op een zijspoor beland, maar sinds we het stoken op kolen weer op waarde weten te schatten, bakken wij buiten alleen nog op onze oude vertrouwde Barbecook. Wij kregen hem als huwelijkscadeau van mijn vriendinnen. Niet omdat zij wilden stoken in een huwelijk in wording, maar omdat hij op ons lijstje stond.

BBQ ~ 1) Buitengrill 2) Grill 3) Grill in de openlucht 4) Grillapparaat 5) Toestel om vlees te roosteren 6) Toestel om vlees in de open lucht te roosteren 7) Vleesmaaltijd 8) Vleesrooster 9) Vuur om te roosteren 10) Zomers roosterfeest

Herinneringen maken en uitpakken

Toen wij trouwden hadden we, als toen gebruikelijk was, een boekje met wensen. Dat ging rond onder de genodigden en zij scheurden het blaadje met een cadeau naar keuze af. Het leuke daarvan is, dat we nog steeds heel veel spullen hebben en gebruiken waarvan ik ik weet wie de gever is geweest. De citruspers van de ouders van mijn beste vriendin gebruiken we met grote regelmaat. En de barbecue kregen we als gezegd van mijn vriendinnen. Tegelijk met de cadeaus pakten we ook (een voorschot op nog te vormen) herinneringen uit.

Gemeentehuis, kerk, café: al het goede komt in drieën

Het was een prachtige, zonovergoten dag zonder ook maar een wolkje aan de lucht. Een heerlijke stranddag, maar in plaats van mijn bikini, trok ik de ochtend van 30 juni mijn witte trouwjurk aan. Mijn liefste vriend kwam mij in zijn mooiste blauwe pak ophalen. Álles was mooi en prachtig. We trouwden in het gemeentehuis en daarna in de kerk. We staken de straat over naar het café en daar bleven we de rest van de dag.

Tranen van…  ja, van wat ?

Het was één groot feest en we genoten allebei tot over onze oren. De hele dag ‘hield ik het droog’. Tot het ‘stukkie’ van mijn vriendinnen. Ze hadden een medley gemaakt en daarin al mijn eigenaardigheden en flaters met hun goede wensen voor ons verweven. Op de melodie van ‘Vlieg met me mee naar de regenboog’ van Paul de Leeuw zongen ze over tegeltjes in de douche en de geraniums voor het raam: “Heel veel geluk voor jullie twee en maak er toch wat van.” In canon ook nog. Zo mooi! Na de laatste klanken gaven ze ons hun cadeau, als gezegd de barbecue. Ik viel ze snotterend in de armen.

“De geraniums voor het raam

zullen prachtig staan”

En nu, iedere keer als we barbecueën, denk ik aan onze bruiloft: het mooie feest en alle gasten die er waren, om dat feest met ons zo mooi te maken en te vieren.  Ik denk aan mijn negen lieve vriendinnen en aan alle fantastische, leuke, vrolijke, verdrietige en moeilijke momenten die we sinds onze jeugd met elkaar beleefd hebben.

Daarom ben ik zo dol op pakjes. Dan gaat het niet om groot en veel, maar vooral om het feit dat iemand iets met liefde en aandacht voor jou heeft uitgezocht. Je krijgt er bovendien een herinnering bij cadeau. Die aan onze bruiloft stoken we ieder jaar met veel plezier weer op.

#WOT staat voor Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Wil je mee doen? Bekijk hier wat het woord van de week is.

Hokjesgeest

Hou van poppen en van potten
van je medemens het allermeest
Geef ze een plek
met zorg gekozen
in je hemelsblauwe hokjesgeest

Zie verwaarloosden stralen
op een toneel van wel te verstaan
veertien vierkante centimeters
In glorierijke en donkere dagen
hebben zij volhard in hun bestaan

Brachten troost en vertier
Wezen ons op de tijd
die als zand door onze handen ging

Zij kookten, bakten en vermaakten
Maskers bij de thee en tulpen op mijn oor

In alle rust dwarrelt mijn geest
volgestouwde hokjes door
en vlijt zich op de Perzische loper

halverwege de wenteltrap

 

 

Dit gedicht heb ik gemaakt bij het schilderij ‘Memories’ van de Nederlandse schilder Kenne Grégoire.

Briljant

  Het brein weet wat het weten wil
  Onthoudt wat ik bewaren wou
  Duizend en één verbonden onderhuids gesloten
  Het brein weet wat het weten wil
  Het slaan van een klok
  Tikt me terug in de tijd
  Het brein weet wat het weten wil
  Onthoudt wat ik bewaren wou

Het nonnetje van Maria

Ze was in de war. Kwam vaak naar haar oudste zus en haar zwager. Om te praten, te luisteren, te huilen. Om troost te zoeken en soms te vinden. In de laatste jaren van haar leven was ze niet gelukkig. Helemaal niet gelukkig.

Kado

Het nonnetje is van klei en glad geglazuurd. Een donkergroen, welhaast zwart habijt. Aan het beeldje is te zien dat het een vriendelijke nonnetje moet zijn geweest, al heeft haar roodbruine gezichtje grove trekken. Mijn tante bracht het bij mijn eerste heilige communie voor mij mee. Het kreeg een prominente plaats in mijn met zorg ingerichte letterbak.Ik vertrok, mijn letterbak verdween, maar het nonnetje nam ik mee.

Weerzien

En vanmorgen zag ik haar weer: Ik zocht iets in een kistje op mijn nachtkastje en daar lag ze. Ik pakte haar op en als vanzelf kromden mijn vingers zich om het kleine hoopje klei. Mijn gesloten vuist, een liefdevol omhulsel.

Gedachten dwaalden door mijn herinneringen.

Mijn lieve tante. Een slimme meid die op haar toekomst was voorbereid. Had de H.B.S. doorlopen en werkte als laborante op de afdeling van het streekziekenhuis waar E.C.G.’s werden gemaakt. Die het Duits en het Nederlands prachtig door elkaar wist te husselen en te kneden tot een komisch geheel. Haar gegrinnik, dat ik nu nog herken bij een jongere tante.

Mooi en netjes

Mijn tante hield van mooi en netjes. Haar piano, haar witte huis in de bossen. De rood met wit geruite keukengordijntjes. Haar mooi gesneden houten sigarettenkistje op de salontafel. De Lux-zeepjes in de slaapkamer. Jammerlijk bleef ze vrouw-, zus- en tante-van. Dat geen kind haar ooit mama mocht noemen, was een onmetelijk groot verdriet.

Ein bischen slordig

Het nonnetje staat nu naast het kistje, onder de schemerlamp. Tussen andere hebbedingen en snuisterijen die in een letterbak niet zouden misstaan. Al ze kon, zou mijn tante de verzameling op m’n nachtkastje bekijken en grinniken: ‘Wel ein bischen slordig.’

Precies goed dus.