In september vallen blaad’ren
in september schijnt de zon
in september klopt de herfst
met daadkracht aan de regenton
In september spinnen webben
in september avondlicht
in september branden kaarsen
schuiven de gordijnen dicht
In september breken kleuren
in september sterft het blad
in september raast de wind
en in september wordt het nat
‘In september pakken we het weer op’. Een geruststellende gedachte om in de zomermaanden volop te genieten van onrust, reinheid en onregelmatigheid. Na de zomer beginnen we allemaal weer met school, werk en bewegen.
Van de (onder moeders zonder twijfel 😉 ) welbekende wijsheid van ‘de drie R-en’, wil ik aan de reinheid niet morrelen, maar de andere twee zijn tamelijk aan sfeer en gelegenheid onderhevig. Vakantie betekent voor mij: geen klok en geen vastomlijnde weekschema’s. Sterker nog, het plannen van een dag komt er vaak niet eens van. Meestal duurt het een dag of twee eer ik me aan de wetten van de onregelmatigheid weet te onderwerpen. Maar als die horde eenmaal genomen is… och wat een heerlijkheid! En het gaat me ieder jaar beter af. Of dat door luiheid, het ouder óf slimmer worden is, is nog de vraag. Maar wat zou het. Het gevoel is goed.
Het idee dat het gewone leven mij na de vakantie weer op me wacht, geniet ik dubbel van het wel mogen maar niet moeten in de vrije weken. Onbekende plaatsen, steden of landen bezoeken om na afloop van die uitstapjes met veel plezier thuis te komen in ´mijn´ dorp, waar ik op de jaarlijkse kermis met vriendinnen en vrienden eerder al proostte op ons en ons geluk.
Vakantie blijkt een bron van energie. Met een frisse blik pak ik ´het´nu in september weer op. In dit geval is dat iets, wat ik een jaar of negen geleden heb laten liggen. Nu de gelegenheid zich voordoet, neem ik de tijd om de handschoen én kwast op te pakken.
Het hoognodige -en tegelijkertijd vervelende- ontvetten, schuren en plamuren heb ik de afgelopen dagen afgehandeld. Nu begin ik aan het echte werk. In alle rust geef ik met regelmatige streken kleur (eigenlijk geen kleur, wij wilden wit) aan het schone houtwerk.
Langzaam maar zeker frist onze kamer op. Net als de natuur trouwens. Maar dan net even anders.
Het is de tijd van het jaar. De natuur heeft zich in bruin, oker, rood en geel gehuld. De zwarte grond onder kalende struiken wordt door bruine bladeren bedekt. Tot zover niets bijzonders.
Anders dan anders liggen er, naast afgestorven en neergedwarrelde bladeren van de bomen rondom het plein, ook beschreven bladeren in dit stukje openbaar groen: dat is wel bijzonder. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik maak met mijn fiets rechtsomkeert om een foto te maken van dit plaatje. Tijd voor onderzoek.
Open vuur heeft een klein deel van de bladzijden 20 en 21 zwart geblakerd. Tot welk verhaal horen deze dakloze woorden en zinnen? En waarom liggen zij juist hier? Ik wil niet te lang rond blijven hangen dus maak een aantal foto’s om ze thuis op het scherm van onze laptop nader te inspecteren.
Internet is een fantastisch instrument. Gisteravond, bij het kijken naar ‘Hunted’ op televisie, was ik nog geschrokken van de hoeveelheid informatie die men daar over je vinden kan, maar vandaag is het wereld wijde web mijn vriend. Ik typ de regel ‘ik ken Zweden goed maar ik heb nog nooit gehoord van een plaatsje Rasbo’ van bladzijde 20 in de zoekbalk van Google en zie daar: het boek!
Op Google boeken zie ik dat het pagina’s uit een boek van Ira Levin zijn: ‘De jongens uit Brazilië’. Het verhaal draait om Josef Mengele (‘de man in de witte jas’), die zijn soldaten over de wereld uitstuurt om hun opdracht te vervullen in landen als Amerika, Nederland, Oostenrijk en Zweden. Die opdracht houdt in, dat vaders van de kloon-Hitlers omgebracht moeten worden op de leeftijd waarop Adolf Hitlers eigen vader is overleden. Een naar verhaal wordt dit…
Op een mooie dag als deze, heb ik precies genoeg gelezen over de Braziliaanse jongens van Ira. In gedachten wens ik ze een zonniger toekomst toe.
Alice's Wonderland 
