Mensen met petten
mensen met tassen
Vaders en moeders
op kinderen passen
Trolleys die rollen
kopers die dollen
Man van de wereld
laat niet met zich sollen
Jongens met ijsjes
scrollende meisjes
Huilende babies
met snerpende krijsjes
Oudjes die gapen
pubers die slapen
kwajongensstreken
van kleine snotapen
Langgerekt wachten
roltrapgedachten
De afstap is eerder
dan je zou verwachten
Vluchtnummer kennen
last-minute rennen
Zwevend langs gate vier
de wereld verkennen
De dagen eindeloos
Geen besef van tijd en
geen tijd te beseffen
dat vandaag morgen
van gisteren is
Ik weet zeker
wat ik denk
is zoals het is
Was het maar
zoals ik hoopte
dat het zijn zou
kon het zijn
zoals ik wilde
zou ik rustig
slapen gaan
de merrie
in de nacht
in de kou
laten staan
Net als de liefde, spreken ook bloemen een universele taal. Zo bekeken is het op dit moment een gekakel van jewelste in de poldertuin in Anna Paulowna. De in de herfst geplante bloembollen staan deze dagen uitbundig te bloeien in de meest uiteenlopende kleuren: Klein Keukenhof straalt!
Afgelopen zaterdag is de tuin officieel geopend, op zondagmiddag opende de Stichting Kunst en Cultuur uit Anna Paulowna er de inmiddels traditionele gedichtenroute. Van in totaal vijfenzeventig inzendingen, heeft de jury twintig gedichten uitgekozen die langs de schelpenpaden zijn geplaatst. Met de andere negentien gelukkigen, was ik uitgenodigd om de feestelijke opening bij te wonen.
Onder rode partytenten stonden de drankjes klaar voor de dichters en belangstellenden, alle gedichten waren aan de rand van het tentdoek geknijperd, zodat iedereen op zijn gemak alle inzendingen op ooghoogte kon lezen.
Na het welkomstwoord maakten wij, met iedereen die zin had in een wandeling, een rondgang langs gekleurde tulpen-, narcissen-, en hyacintenperken en hielden stil bij ieder gedicht. De meeste inzenders droegen hun gedicht voor in de voorjaarszon. Ook ik durfde het aan met mijn gedicht: Het is niet niets. Vooral de kinderen die hun gedicht voordroegen, glommen van trots. En opa en oma glommen mee. Het was jammer dat de jonge dichters bijna niet te verstaan waren, maar dat kon hun pret niet drukken.
De bloemen bloeien nog een paar weken, de gedichten zullen de hele zomer in de poldertuin blijven staan. Dus als u naast taal vooral van bloemen houdt, kunt u beter vaart maken… Hup, de tuin in! Het is een pracht.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
Afgelopen zaterdagmorgen meldden vriendin en ik ons bij de halte van de pendelbus vlakbij station Heiloo. We sloten aan in een lange rij van mannen en vrouwen op Lowa-schoenen, in sportieve jacks met en zonder sjaals, rugtassen met opdruk van reeds volbrachte tochten en uitgeslapen gezichten. De meeste wandelaars zijn ochtendmensen.
In ganzenpas schuifelden wij naar de bus, de vergelijking met de wachtrij voor een attractie in De Efteling werd gemaakt. En er werd (te) hard om gelachen.
De bus uit, de sporthal in om van daaruit te starten aan onze 21 kilometer en een beetje door het mooie Noord Hollandse landschap rondom Egmond. Nadeel en tegelijk ook voordeel van het wandelen met vriendin, is dat je vooral oog en oor voor elkaar hebt en je blikken niet zozeer op de omgeving richt. Al vormen de duinen, de zee en het heidegebied een mooi decor voor de goede gesprekken.
Het weer was perfect, we liepen langs de vloedlijn met de wind in de rug. Gerrit Hiemstra had vrijdagavond nog voorspeld dat er hier en daar een spatje regen zou kunnen vallen Egmond, maar de enige buien die over dreven waren lachbuien.
Lunchen bij De Zilte Zoen, waar we al pratende het pand verlieten en ons 100 meter verderop realiseerden, dat we nog niets hadden betaald voor de service. Daar was weer een bui. We gingen rechtsomkeert om onze schuld in te lossen en na deze extra meters zetten we koers naar de finish.
We kennen deze Egmondse route ondertussen goed, we hebben besloten volgend jaar de zuidroute eens te gaan lopen. Ben benieuwd of aan die route langs het strand de broer van de Schots geklede Hollander doedelzakt.
Wij pendelden opnieuw met de bus, nu in omgekeerde richting. Lieten ons gedecoreerd en wel in de heerlijkste stoelen van Heiloo e.o. zakken en deden we ons tegoed aan een dikverdiende bittergarnituur in het café aan het spoor.
Het was goed dat we onszelf op tijd uit de stoelen hesen (zo voelde dat na 21 kilometer, vraag een willekeurige wandelaar!), we hadden de trein naar huis voor geen goud willen missen.
Blij. Meer dan een paar goede wandelschoenen en alle tijd hebben wij niet nodig om dat gevoel te ervaren.
Die vakantiewoning langs de route móet wel van een wandelaar zijn!
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto: een zelfgemaakte foto, thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
Alice's Wonderland 